''Τό νά αυτοτιτλοφορείσαι "Ελλην" καί τό νά έχης συνείδηση τί αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. "Ελλην" δέν είναι νά έχης ταυτότητα καί υπηκοότητα αυτού τού Κράτους πού θέλει, χωρίς νά τ' αξίζη, νά λέγεται "Ελλάς". "Ελλην" σημαίνει Φώς καί Πνεύμα. Σημαίνει Ανθρωπος καί Εξανθρωπιστής. Σημαίνει Αρετή καί Κάλος κι Ανδρεία. Σημαίνει Ελευθερία καί Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων. "Ελλην" σημαίνει Αρμονία καί Ηθος καί Ερως γιά τήν Φύση καί τόν Κόσμο. Βαρύ τό φορτίο τής κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος καί λίγοι έχουν τό δικαίωμα νά τό φέρουν.''
Ο Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα τον Φλεβάρη του 1870. Στα 17 του φεύγει για την Αθήνα να σπουδάσει ιατρική κι έναν χρόνο αργότερα, πάει στο Παρίσι, για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Πανέμορφος σαν αρχαίος Έλληνας θεός, με οικονομική άνεση, παρασυρόμενος από την ζωηρή του φύση, αφήνει τις σπουδές και ζει έντονα την νυχτερινή ζωή του Παρισιού.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, τα οικονομικά προβλήματα και τα προβλήματα υγείας τον αναγκάζουν να πάει στον μεγαλύτερο αδελφό του στο Λονδίνο και λίγο αργότερα να επιστρέψει στην Αθήνα.
Γράφεται στη Νομική Σχολή, όπου όμως δεν φοίτησε ποτέ. Η επιστροφή του στην Αθήνα του έκανε πολύ καλό κι ανανεωμένος αρχίζει να διαβάζει και να δημοσιεύει σ΄ εφημερίδες , μεταφράσεις από έργα του Ντίκενς, του Μπωντλαίρ, του Πόε του Λοτί, μαζί με δικά του ποιήματα.
Ένα γράμμα από τον λόγιο φίλο του Α. Γεννάδιο που του έγραφε αντί να διαβάζεις Μπωντλαίρ και λοιπά περιττώματα, μελέτησε Έλληνες κλασσικούς, στάθηκε η αφορμή να φουντώσει ο έρωτάς του, για κάθε τι το Ελληνικό και να μας αφήσει πολύτιμη παρακαταθήκη τις περίφημες Περικλογιαννοπούλειες ιδέες.
Έχει πλέον αντίληψη του Ελληνισμού μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του και έχειαναγάγει σε δόγμα την προνομιούχο ύπαρξη του Ελληνικού Κυττάρου.
Τα πρωτοεμφανιζόμενα βιβλία του το 1906 και το 1907 ξεσηκώνουν σάλο κριτικάρει, καυτηριάζει, προτείνει, ξεβολεύει τις βολεμένες συνειδήσεις της εποχής του και φυσικά η ορμή και το πάθος του ενοχλούν.
Απογοητευμένος, που δεν μπορεί να μεταδώσει στους άλλους, τούς πολλούς, την φλόγα που τον καίει, γιατί εκτός από λίγους φωτισμένους, τό μεγάλο κοινό αδιαφόρησε γιά τό κήρυγμα καί τίς ιδέες του, καίει τα χειρόγραφά του και αρχίζει να προετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι.
Στις 10 Απριλίου του 1910, ντυμένος στα ολόλευκα καβαλάει ένα άλογο προχωράει προς την ακτή του Σκαραμαγκά, αλείφεται με αρώματα και μύρα, φοράει στεφάνι από λουλούδια της Αττικής γης που τόσο αγάπησε, προχωράει στα βαθειά, γυρίζει με το ένα του χέρι το άλογο προς την στεριά και με το άλλο πυροβολεί τον κρόταφό του και χάνεται στα κύματα.
Μετά ακριβώς δώδεκα ημέρες από την ημέρα της αυτοκτονίας του, το πτώμα του, που το έσπρωχναν τα κύματα ήλθε και πάλι στην ακτή. Το ρολόϊ του έδειχνε 11 και 3 λεπτά. Μέσα στην τσέπη της φανέλας του βρέθηκε ο οβολός που θα έδινε στον Χάροντα για να τον περάσει από την Αχερουσία στα Ηλύσια. Η ταφή του έγινε στο νεκροταφείο της Ελευσίνας, μεταξύ δύο γραφικών λόφων.
Τα σημαντικώτερα έργα του είναι : "Κριτική", "Ελληνική Γραμμή", "Ελληνικόν Χρώμα", "Σύγχρονος Ζωγραφική", "Πρός τούς Καλλιτέχνας μας" καί τά τελευταία του: "Νέον Πνεύμα" καί "Εκκλησις πρός τό Πανελλήνιον κοινόν".
Οι ιδέες του όμως ενέπνευσαν και επέζησαν μέσα από τα έργα των φίλων του: Κωστή Παλαμά, Ανδρέα Λασκαράτου, Μυρτιώτισας, Αγγελου Σικελιανού, Γρηγόρη Ξενόπουλου, Ίωνος Δραγούμη, Βλάσση Γαβριηλίδη καί πολλών άλλων.
"Η όλη εργασία (μου) είναι Αληθινή ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ Έκκλησις. ΜΟΝΟΝ προς την Πανελλήνιον ΝΕΟΤΗΤΑ, την Αρσενικήν και την Θηλυκήν, δια την οποίαν και έγινε και την οποίαν κυρίως αφορά, ως ούσα, το ΑΥΡΙΟΝ και προς την οποίαν ολόκληρος αφιερούται... Διότι η ΝΕΟΤΗΣ θα είναι, είτε η Σημερινή, είτε η Αυριανή, είτε η μεθαυριανή, η Σημαιοφόρος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ."
Η δημοσίευση αυτή αφιερώνεται στην μνήμη του Δημήτρη Λαζογεώργου Ελληνικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.