Σύγχρονοι καιροί

"..Η Δημοκρατία τους παρέχει την άνεση οίκου ανοχής πολυτελείας: Η Ελευθερία και η Εκπαίδευση, πληθωρικές ξανθιές, τους προσφέρουν μητρικά στήθη, η Δημοκρατία, με κόκκινη κυλόττα, τριγυρνάει ανάμεσα στα τραπέζια, κουνιέται προκλητικά, έχει άχαρα πισινά, αλλά με πουδραρισμένους γλουτούς. Και η Καθολική Ψηφοφορία, μια μικρή πεπειραμένη μελαχροινή, βάζει χέρι στην σχισμή του παντελονιού τους…. Αυτοί, με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα, ευχαριστούν εκ βάθους καρδίας την “κυρία” της οποίας το “σπίτι” είναι τόσο εξυπηρετικό…"

Τι είναι, τέλος πάντων η δημοκρατία; Είναι απλώς ένα καθεστώς, του οποίου ο αρχηγός αναλαμβάνει την υποχρέωση ν’ αποσυρθεί όταν αποδοκιμάζεται από την χώρα. Η μορφή της υποχρεώσεως αυτής ποικίλει απεριόριστα: Αρκεί να υπάρχει, για να είναι το πολίτευμα “έγκυρη δημοκρατία”! Όλα τα άλλα, ψηφοφορία, προεδρικό καθεστώς, συλλογική διακυβέρνηση, επαγγελματική αντιπροσώπευση, δεν είναι παρά τυπικά παραλλαγές. Αυτό που μετρά είναι το “πνεύμα” του καθεστώτος και οι άνθρωποί του. Γι αυτό και δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα πέρα από την κατάργηση των προνομιούχων του καθεστώτος και των αρχών της διαιρέσεως και της αδυναμίας, που είναι πηγή των προνομίων τους.

Το έθνος θα αναγεννηθεί μόνον όταν εκλείψουν οι ιδεολογίες και όταν η αγία αυτοκρατορία του χρήματος, δεν θα έχει πλέον την εξουσία να κατευθύνει τα έθνη μας, όπως αρέσει στους άγραφους νόμους της. Όταν ξαναγίνουμε κυρίαρχοι στον τόπο μας, όταν πλέον οι ξένοι δεν θα πατούν το πόδι τους στην γή μας. Τα καθήκοντα ενός εθνικού καθεστώτος είναι απλά. Εύκολα μορφοποιούνται.

Είναι απλό να παλινορθωθεί η εξουσία του κράτους, είναι απλό ν’ απαιτηθεί οι υπηρέτες του κράτους να είναι και υπηρέτες του Έθνους κι όχι των ιδεολογιών.

Είναι απλό να μπεί τάξη στην οικονομία μας, να απαιτηθεί να είναι στην υπηρεσία της χώρας και όχι του κέρδους. Είναι απλό να είμαστε δίκαιοι και το ίδιο να απαιτούμε κι από τους άλλους. Είναι απλό να κατασταλούν οι σπατάλες, να συντονισθούν οι διάφορες ενέργειες, να επιλεγούν ικανοί  άνθρωποι και ν’ αφεθούν να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς ενοχλήσεις.

Είναι απλό να ξαναδοθούν ελπίδες σ’ έναν λαό, δείχνοντάς του ότι η εργασία του χρησιμεύει σε κάτι, και να του ξαναδοθεί η ψυχή με τον καθορισμό ενός σκοπού στην πολιτική του Έθνους. Δεν μας χωρίζει καμμία άβυσσος, απ’ όλα αυτά, κανένα ανέφικτο. Δεν χρειάζεται ευφυϊα για να κυβερνήσει κάποιος.

Απ’ όλα αυτά μας χωρίζει μόνο το καθεστώς μας.

Κι αυτόν τον απλό και κοντινό δρόμο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ακολουθήσουμε, όσο υφίσταται ο μηχανισμός καταστροφής του Έθνους.

Δεν είναι αλήθεια ότι η εργατική τάξη απωθεί ένα τέτοιο μέλλον. Οι ιδεολογίες την έκαναν να ουρλιάζει εναντίον λέξεων, διατηρώντας την με φροντίδα στην άγνοια, κυρίως από φόβο. Διότι οι “αρχιερείς των ιδεολογιών” ξέρουν πολύ καλά, ότι κάθε αυθεντικό επαναστατικό κίνημα είναι σχεδόν πάντοτε Εθνικιστικό κι ότι απ’ αυτόν και μόνον τον λόγο συναντά και πάλι τους βαθείς πόθους κάθε αυθεντικής εργατικής επιθυμίας, που είναι σχεδόν αυταρχική. Η πλουτοκρατική δημοκρατία είναι εφεύρεση της αστικής τάξεως. Το Έθνος, όταν σκέπτεται δυναμικά, θυμάται ενστικτωδώς τις επαναστάσεις και τις Αυτοκρατορίες. Του αρέσει να φαίνεται μυώδες και οξύθυμο. Εικόνα που συναντά εκείνη που πλάθει ο εργάτης για τη νίκη του, με το όπλο στο χέρι στα οδοφράγματα. Έχουν δίκιο!! Ούτε η εργασία ούτε το Έθνος μπορούν να θριαμβεύσουν, αν δεν καταλύσουν τα πλουτοκρατικά συμφέροντα, που θ΄αντιταχθούν στην πρωτοκαθεδρία τους. Η νίκη προϋποθέτει έναν καισαρισμό, που δεν είναι σύμβολο της εργατικής υποταγής, αλλά, αντιθέτως, το σημάδι της ισχύος της.

Από αυτήν την καθοριστική μάχη εξαρτάται το μέλλον κάθε εθνικής ανορθώσεως στην χώρα μας.

Η θέση που το Έθνος πρέπει να κρατήσει, όπως ένας στρατός κατά την διάρκεια της μάχης, είναι ο Εθνικισμός.

Αποσπάσματα από το βιβλίο “Σύγχρονοι καιροί” του Maurice Bardeche

Για την αντιγραφή

Α. Χ.