Σολωμός Σολωμού “ριπή” ελευθερίας και εθνικής αφύπνισης

Άλλοι τον χλεύασαν. Άλλοι τον κατηγόρησαν για ψευτοπαλληκαρισμό. Άλλοι τον θεώρησαν ως κίνδυνο για τις διπλωματικές σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας. Μερικοί λυπήθηκαν που δε λυπήθηκε τη ζωή του. Πολλοί καθήμενοι στις πολυθρόνες τους θεώρησαν την πράξη του “βλακεία” και τη θυσία του άδικη.

Κάμποσοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τη σκέψη του και συμπέραναν ότι ανέβηκε στον ιστό χωρίς να υπολογίζει ότι θα τον πυροβολήσουν. Σκέφτηκε δηλαδή ότι μπορεί και να γλίτωνε!

Άλλοι απόρησαν ξεχνώντας την εθνική καταγωγή του. Αρκετοί ενοχλήθηκαν από τη συνεχή τηλεοπτική προβολή του θανάτου του μην αντέχοντας το αίμα; Που έρεε πάνω του ή μήπως ανησύχησαν ότι θα βγουν από το λήθαργό τους και τον καταθλιπτικό ωχαδελφισμό τους;

Ορισμένοι μπορεί και να ένιωσαν ένα κρυφό θαυμασμό που μετατράπηκε σε φανερό φθόνο και ζήλια γιατί η δική τους ψυχή δεν άντεχε σε καμιά σύγκριση μ’ αυτή του παλικαριού.

Οι συνήθως φωνασκούντες “προοδευτικοί” υπέρ των απανταχού της Γης απεργών πείνας που διαδηλώνουν τις ιδέες τους, κατάπιαν τη γλώσσα τους για τον πραγματικό ήρωα. Όλοι αυτοί ό,τι κι αν σκέφτηκαν, ό,τι και αν είπαν το μόνο που κατάφεραν ήταν ν’ ασχημονήσουν στη μνήμη του Σολωμού Σολωμού, του Ελληνοκύπριου ήρωα που αψηφώντας τα τουρκικά όπλα προσπάθησε να κατεβάσει από τον ιστό το σύμβολο της διχοτόμησης της Κύπρου.

Ήταν μια ζεστή μέρα μεσούντος του Αυγούστου. Ο ουρανός ήταν γαλανός στην Κύπρο αλλά η ατμόσφαιρα στην Πράσινη γραμμή της Δερύνειας ήταν βαριά καθώς υπήρχε ακόμα η έντονη μυρωδιά του αίματος του εθνομάρτυρα Τάσου Ισαάκ που βρήκε τραγικό θάνατο οπό τον τουρκικό Αττίλα λίγες μέρες πριν.

Η αδικία και η οργή ξεχείλισε για μία ακόμη φορά στα στήθη των Ελλήνων. Τα δάκρυα διαδέχτηκαν τα συνηθισμένα ΟΗΕολογικά ευχολόγια για “δίκαιη λύση του Κυπριακού” και η αυλαία ενός ακόμη δράματος έπεσε. Ή νόμιζαν ότι έπεσε. Γιατί κάποιος άλλος είχε διαφορετική άποψη για τη σημασία του θανάτου και για τη σημασία της έννοιας “Έλληνας”. Ο Σολωμός Σολωμού σκαρφάλωσε στον τουρκικό ιστό έχοντας πλήρη συναίσθηση της πράξης του και την ιδέα ότι εκπλήρωνε ένα χρέος.

Αγνόησε τη σημερινή Ελλάδα που του φώναζε: “Γύρνα πίσω ρε…” δείχνοντας ότι τέτοιες λέξεις δεν ταιριάζουν στην ελληνική ιστορία και στην ελληνική λεβεντιά.

“Η πατρίδα δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά μονάχα με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα” όπως λέει και ο ποιητής. Το Ελληνόπουλο της Κύπρου μας απέδειξε ότι η πατρίδα δεν είναι μόνο υλικές ανέσεις αλλά προπαντός ένα από τα ανώτερα ιδανικά.

Ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος όχι όταν κρύβεται πίσω από κάποια σύνορα και διαχωριστικές γραμμές αλλά όταν καταφέρνει να νικήσει το φόβο του θανάτου.

Ο Σολωμός Σολωμού εξίσωσε τη ζωή με το θάνατο. Η ψυχή ταυ ένιωσε ελεύθερη σ’ αντίθεση με το σώμα του που ήταν φυλακισμένο πίσω από τα συρματοπλέγματα είκοσι δυο χρόνια τώρα και ανήμπορο να φτάσει στην κατεχόμενη πατρογονική εστία του. Κάποιος εύστοχα παρατήρησε. 

 “Η Ελλάδα συνεχίζει να υπάρχει επειδή πάντα βρίσκεται ένας Σολωμός να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της”.

Η αποκοτιά του Σολωμού εμπεριέχει ολόκληρο το νόημα της ελληνικής Ιστορίας. Η εθνική υπόσταση της πατρίδας μας οφείλεται στην αποκοτιά της Επανάστασης του 1821 και του ηρωικού 1940 όπου ένας ολιγάριθμος λαός περιφρονώντας το θάνατο “τα έβαλε” με πανίσχυρες αυτοκρατορίες. Και στο τέλος κέρδισε την ελευθερία του και την αθανασία της ψυχής.

Όχι δεν μπορούν να’ χουν θέση στην ελληνική ιστορία τα ανόητα σχόλια και οι λοιδωρίες για τη θυσία του Σολωμού. Αμαυρώνουν το παρελθόν, αλλοιώνουν το παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον του Ελληνισμού.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Σολωμός μας έδωσε ένα γερό μάθημα ελληνικής παιδείας. Όχι σαν αυτά που διδασκόμαστε στα σχολεία και στην καθημερινή μας ζωή που μας οδηγεί στον αφελληνισμό. Κι ύστερα φταίει ο ανθελληνικός ξένος παράγοντος για τα δικά μας προβλήματα.

Μάλλον ο ωχαδελφισμός και η μοιρολατρία μας ευθύνονται για τα εθνικά και κάθε είδους προβλήματα.

Η θυσία του Σολωμού δείχνει το δικό μας χρέος απέναντι στην πατρίδα. Αν όλοι προσφέρουμε το ελάχιστο απ’ αυτό που πρόσφερε ο Σολωμός τότε η αντιμετώπιση των εθνικών προβλημάτων θα γίνει περισσότερο εύκολη.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε εγκαταλείποντας τις ηττοπαθείς σκέψεις ότι “η Κύπρος είναι χαμένη υπόθεση” και μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την οικονομική συμπαράσταση με τη δημιουργία ενός εθνικού ταμείου για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας.

Ο πατέρας του Σολωμού έκανε την πρώτη κίνηση για να μην πάει η θυσία του γιου του χαμένη. Παρέδωσε την επιταγή κάμποσων εκατομμυρίων που του έστειλε ένα ελλαδίτικο πολιτικό κόμμα για τις ανάγκες της οικογένειας του, στον υπουργό Άμυνας της Κύπρου για την ενίσχυση της άμυνας της μεγαλονήσου. Το όνομα “Σολωμός” εξακολουθεί να παραδειγματίζει και να διδάσκει.

Η θυσία του Σολωμού Σολωμού αλλά και του Τάσου Ισαάκ δεν πρέπει να πάει χαμένη. Είναι μια καλή ευκαιρία – και κυρίως για τους ηγέτες μας – για να βγούμε από τη νάρκη της ευδαιμονίας και του εφησυχασμού.

Η ζωή μας χρειάζεται να τρέφεται με ιδανικά και με αξίες και να ‘χει στόχους και οράματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει φτάσει σ’ έναν υψηλό βαθμό ευημερίας και ελευθερίας ακριβώς επειδή οι προγενέστεροί του αγωνίσθηκαν και θυσιάστηκαν για ιδέες και οράματα.

Η φωτιά του τσιγάρου του Σολωμού που περιφρόνησε το θάνατο, ας αναζωπυρώσει μέσα μας την εθνική φλόγα για να μη θρηνήσουμε άλλες “χαμένες πατρίδες”.

Το γοερό κλάμα της Κύπρου που εξακολουθεί να θρηνεί παλικάρια της πρέπει να ταράζει το μακάριο εθνικό μας λήθαργο. Είθε… [Πηγή]