Ένα μήνα τώρα έχω στο μυαλό μου να γράψω κάτι. Κάτι για μας. Δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο σχηματίζοντας ποτάμια θύμησης, αυλάκια λύπης, γραμμές πόνου. Μνήμες τόσο μακρινές, τόσο ζωντανές, τόσο γλυκές, τόσο αγαπημένες. Το Κίνημά μας! Η οικογένειά μας! Αυτό το τόσο όμορφο αίσθημα δύναμης, ασφάλειας και δημιουργίας μέσα από μιά ομάδα! Ο Αγώνας μας! Η ζωή μας ολόκληρη! Όλη μας η ύπαρξη πλημμυρισμένη Ελλάδα! Κάθε μας κύτταρο γεμάτο απόφαση για πεισματικό ανυποχώρητο αγώνα, μέχρι τέλους. Η Ιδεολογία μας! Φωτιά που πυρπολούσε το είναι μας! Δυνατό κρασί, που μας χάριζε το πιό γλυκό μεθύσι. Λάβα που κατάκαιγε τα σωθικά μας. Το δέσιμό μας πρωτόγνωρο! Τόσο ανόμοιοι μα τόσο ίδιοι! Τόσο λίγοι μα τόσο πολλοί! Δέσιμο που σφυρηλατήθηκε γράφοντας συνθήματα, μοιράζοντας εφημερίδα, κολλώντας αφίσσα, παλεύοντας με τους αναρχικούς, κάνοντας πορείες, εκπαιδεύοντας τους νέους, μαθαίνοντας και διδάσκοντας τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ. Καλή σας ώρα, όπου κι αν βρίσκεσθε Συναγωνιστές μου! Η σκέψη μου και η ζωή μου ολόκληρη ΕΣΕΙΣ! Το Κίνημά μας μπορεί να έπαψε να υπάρχει, στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας του 2008. Ζη όμως μέσα μας! Πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ 
ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΤΑΝ Ο ΑΓΩΝΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου