ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ

Η Ρώ ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν παλαιοί χάρτες, βρίσκεται τέσσερα μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο, σε απόσταση δώδεκα μιλίων από τα Τουρκικά παράλια. Επί 40 χρόνια σ΄ αυτό το ξερονήσι έζησε μια Ελληνίδα νησιώτισσα. Η Δέσποινα Αχλαδιώτου. Συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής από τον οποίο τα 40 χρόνια της τα αφιέρωσε για ένα σκοπό ιερό. Να υψώνει την γαλανόλευκη στο μικρό νησί. Να δηλώνει έτσι την παρουσία της. Πως είναι τόπος κατοικήσιμος, τόπος Ελληνικός. Για να μην πατήσουν οι Τούρκοι γείτονες.

Μια μέρα όμως από την φυσική ομορφιά του νησιού της βρέθηκε στο άστυ. Από τον άγριο αγέρα και τα λυσσασμένα κύματα βρέθηκε ν’ ακούει τους θορύβους των μηχανών. Στην Αθήνα λοιπόν πήγε για να τιμηθεί και να παρασημοφορηθεί μεταξύ άλλων κι από την Ακαδημία Αθηνών. Για το πώς ένιωσε είπε λίγα λόγια. Λιτά, καθαρά, γνήσια, Ελληνικά όπως η ψυχή της. Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ … έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα μου, όταν έφυγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.

Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες(…..). Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χιλιάδες εκατοντάδες μέτρα από τις τούρκικες ακτές (…..). Την ελληνική σημαία θέλω να μου την βάλουν μαζί στον τάφο! Ο Ν. Π. Βασιλειάδης στο βιβλίο «Για την ελευθερία», κάνοντας ένα σχόλιο για την κυρά της Ρω: «Στις πιο δύσκολες τούτες μέρες που όλα όσα γλυκαίνουν και ομορφαίνουν τη ζωή μας κρίνονται και κατακρίνονται ανελέητα από τους ρηχούς και κομπλεξικούς θολοκουλτουριάρηδες, η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η κυρά της Ρω, δεν είναι παράδειγμα μόνο φιλοπατρίας για κάθε Έλληνα. Δεν είναι μονάχα η φωνή της Ελλάδας. Είναι κάτι αφάνταστα μεγάλο! Είναι ένα σύμβολο, μια ιδέα, μια πίστη.»

Η Δέσποινα Αχλαδιώτου πέταξε στην αθανασία το Μάιο του 1982 και κηδεύτηκε με τιμές εθνικής ηρωίδας. Από τότε η νήσος Ρω έμεινε ακατοίκητη.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ

Όταν το 1974 εισέβαλλε ο Αττίλας στην Κύπρο, η Ελένη Φωκά αντί να φύγει, μαζί με τους άλλους κατοίκους, προς τον νότο για να γλυτώσει, έμεινε κι έγινε παγκοσμίως γνωστή σαν η "εγκλωβισμένη" δασκάλα. Τριάντα ολόκληρα χρόνια έκανε μάθημα στους λιγοστούς μαθητές του χωριού της, πολλές φορές χωρίς να πληρώνεται, γιατί οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν να φθάσει στα χέρια της ο μισθός της, από την Κυπριακή κυβέρνηση. Τριάντα ολόκληρα χρόνια δίδασκε Ελλάδα κι ελευθερία, με το ζωντανό της παράδειγμα! Το 1997 αρρώστησε κι αναγκάσθηκε, αφού αρνιόταν να την δει Τούρκος γιατρός, όταν η Κυπριακή κυβέρνηση της υποσχέθηκε, πως μόλις γίνει καλά θα την βοηθήσει να επιστρέψει στα κατεχόμενα, να επιστρέψει στην ελεύθερη Κύπρο, για να νοσηλευθεί.

Μετά την θεραπεία της προσπάθησε να επιστρέψει, κοντά στους μαθητές της, αλλά οι κατοχικές αρχές την εμπόδισαν βίαια. Έκτοτε και μέχρι σήμερα κάνει άπειρες προσπάθειες και προσφυγές σε διεθνείς οργανισμούς για να της επιτραπεί να επιστρέψει στο σπίτι της και στους μαθητές της, χωρίς τους όρους και τις δεσμεύσεις που απαιτούν οι Τούρκοι κατακτητές.

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΑΜΠΙΔΟΥ

Η κυρία Βασιλική Λαμπίδου γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμοτείχου. Παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά κι απ' όταν έχασε τα τρία παιδιά της σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να βλέπει σαν δικά της παιδιά, όλα τα στρατευμένα Ελληνόπουλα. Το 1962 εγκαταστάθηκε στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του χωριού, κτισμένο δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο των Μαρασίων.

Όλα αυτά τα χρόνια μαγείρευε το φαγητό των στρατιωτών των συνόρων μας, έπλενε τα ρούχα τους, άκουγε τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους, σαν στοργική μητέρα και καθημερινά ύψωνε και υψώνει ακόμα παρά τα εκατόν τέσσερα χρόνια της, την Ελληνική σημαία για να κυματίσει περήφανα, όπως λέει η ίδια, στον Ελληνικό ουρανό.

ΠΑΜΠΙΤΣΑ ΑΡΑΠΙΔΟΥ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η ΠΡΩΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ

Την εποχή εκείνη ήταν μόλις 17 χρονών, ενεργό μέλος της ΕΟΚΑ κι είχε λάβει μέρος σε βομβιστικές ενέργειες, αποδράσεις καταδίκων και μεταφορά πολεμικού υλικού. Όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, μπήκαμε στην Οργάνωση, γιατί στοχεύαμε στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Γι’ αυτό πολεμούσαμε. Συνελήφθη 03-11-1956 κι έμεινε 28 μήνες στις Βρετανικές φυλακές. Όσο βρισκόταν στις φυλακές ζητούσε από τους γονείς να της φέρνουν γαλάζια και λευκά εσώρουχα. Όταν ήλθε η ώρα ν' αποφυλακισθεί 2 Μαρτίου του 1959, βγήκε κρατώντας στα χέρια της την Ελληνική σημαία, που είχε ράψει με τα εσώρουχά της και την είχε κρεμάσει σ' ένα σκουπόξυλο.