Αυτά που διαβάζω τον τελευταίο καιρό περί Εθνικισμού, μου θυμίζουν το εξής ανέκδοτο:
"Κάποτε ήταν ένας νεαρός ζωγράφος, με μεγάλο ταλέντο, χωρίς δραχμή στην τσέπη του! Καθόταν λοιπόν στο φτωχικό σπιτάκι του και προσπαθούσε λοιπόν να βρεί κάποιον ν' αναγνωρίσει το ταλέντο του και να δει κι αυτός μια άσπρη μέρα. Μια μέρα πήγε στο σπίτι του ένας νεόπλουτος βλάχος και του ζήτησε να του ζωγραφίσει μια προσωπογραφία του Χριστού. Ξεκίνησε λοιπόν χαρούμενος ο νέος κι έφτιαξε την προσωπογραφία που του ζήτησε ο νεόπλουτος και του την πήγε. Ο νεόπλουτος κοίταξε καλά καλά το πορτραίτο και του είπε: "Εγώ είμαι βλάχος, θέλω ο Χριστός να φοράει κόκκινα τσαρούχια όχι σανδάλια! Μα, του λέει ο καλλιτέχνης, πουθενά δεν υπάρχει απεικόνιση του Χριστού με τσαρούχια! Εμένα δεν με νοιάζει του λέει ο βλάχος εγώ πληρώνω όσο - όσο για να του βάλεις τσαρούχια! Τι να κάνει κι εκείνος ο δύστυχος καλλιτέχνης, προκειμένου να πεθάνει της πείνας, ζωγράφισε το πορτραίτο του Χριστού με κόκκινα τσαρούχια"!
Εκείνος όμως είχε μια δικαιολογία, για τον καλλιτέχνη στο ανέκδοτο μιλάω.... Την πείνα του! Εσείς όλοι που προσπαθείτε να συμβιβάσετε τα ασυμβίβαστα, ποιά δικαιολογία έχετε; Τα ανέκδοτά σας μόνον θλίψη προκαλούν! Ούτε κάν γέλωτες!!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου