"Ήμασταν δύο ανόμοιες φύσεις και μας είχαν ρίξει στο ίδιο καλάθι, δύο κατάδικοι της ζωής, να τα βγάλουμε πέρα όπως μπορούσαμε. Και αλληλοσπαραχθήκαμε".
Πηνελόπη Δέλτα
Για τους περισσότερους, η Πηνελόπη Δέλτα είναι ένα μυθικό πρόσωπο, μια μάγισσα που μέσα απ’ τα βιβλία της, ζωντανεύουν οι μύθοι, οι θρύλοι κι η ιστορία της Ελλάδας. Σκιαγραφεί τον Έλληνα, στην ιστορική του πορεία, με τον μοναδικό δικό της τρόπο. Η γλώσσα της απλή, σαν της μάνας που μιλάει στα παιδιά της, στάζει Ελλάδα στις ψυχές όσων την διαβάσουν. Αυτή η αγάπη της για την πατρίδα έμελλε να αποβεί μοιραία για την ίδια, στην μετέπειτα πορεία της.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874 και μεγάλωσε μέσα στην πλούσια, κλειστή Ελληνική παροικία της Αλεξανδρείας. Ήταν τρυφερή κι ευαίσθητη, από παιδί κι αυτό την δυσκόλευε να προσαρμοστεί στις αυστηρές αρχές ανατροφής της οικογένειας Μπενάκη.
Το 1882 η οικογένειά της φεύγει από την Αίγυπτο κι εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Το 1895 στα 21 της παντρεύεται τον Φαναριώτη επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα. Ένας γάμος που εξυπηρετούσε καθαρά και μόνον τις επιχειρηματικές φιλοδοξίες του πατέρα της. Ο Στέφανος Δέλτα, με την πλούσια Φαναριώτικη μόρφωσή του, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της Πηνελόπης. Αυτός την φέρνει σε επαφή με τα πρωτοποριακά πνευματικά ρεύματα της εποχής και τους δημοτικιστές. Με τον Δέλτα, η Πηνελόπη απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία (γιαγιά του Παύλου Α. Ζάννα) και την Αλεξάνδρα.
Μετά την Εθνική καταστροφή του 1897 και την επιστροφή του Στεφάνου Δέλτα από τον πόλεμο, η οικογένεια επανεγκαθίσταται στην Αλεξάνδρεια. Εκεί το Φεβρουάριο του 1905, η Πηνελόπη Δέλτα γνωρίζει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της, τον Ίωνα Δραγούμη που είχε μετατεθεί εκεί ως υποπρόξενος. Εκείνη είναι 31 ετών μια γυάλινη κούκλα κι εκείνος 26, ένας άντρας πλημμυρισμένος από φλογερές ιδέες, ιδανικά κι οράματα. Τους ενώνει ένας παράφορος έρωτας, που μάταια προσπαθούν να τον σβήσουν με τον χρόνο και την απόσταση που τους χωρίζει. Εκείνη στην Αλεξάνδρεια κι αργότερα στη Γερμανία κι εκείνος στην Αλεξανδρούπολη κι αργότερα στην Πόλη.
Η Πηνελόπη βιώνει μαρτυρικά τον καταδικασμένο έρωτα της για τον Ίωνα! Θα κάνει δύο διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας! Δεν μπορεί και δεν θέλει να κρύψει τον έρωτά της, τον ομολογεί στον άνδρα της διότι θέλει να είναι ειλικρινής κι ελπίζει πως θ’ αποκτήσει κάποτε την ελευθερία της. Όμως σκοντάφτει πάντα στους οικογενειακούς φραγμούς και στη δική της αίσθηση καθήκοντος κι ευθύνης, απέναντι στον άνδρα της και τα παιδιά της. Η παράφορη σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Ίωνα Δραγούμη τελειώνει στα 1912, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της. Το πάθος της, για τον Δραγούμη παραμένει άσβεστο μέχρι τον θάνατό της! Μέσα σε δύο χιλιάδες και πλέον χειρόγραφες σελίδες περιγράφει τον έρωτά της και την σχέση της με τον Ίωνα, μ’ έναν μοναδικό τρόπο!
Κάπου εκεί, εκείνη την δύσκολη περίοδο, μέσα από τα χαλάσματα της ψυχής της, γεννήθηκε μέσα της η μεγάλη συγγραφέας, που όλοι γνωρίζουμε. Το 1909 δημοσιεύει το πρώτο της διήγημα στον «Λαό» της Πόλης. Την ίδια χρονιά εκδίδεται και το πρώτο της παιδικό μυθιστόρημα “για την Πατρίδα”. Λίγο αργότερα τελειώνει τον καιρό του Βουλγαροκτόνου. H επανάσταση στο Γουδί και η απογοήτευσή της από τη στάση του Κωνσταντίνου την ωθούν να γράψει το «Παραμύθι χωρίς όνομα», ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματά της.
Το 1916 οι Δέλτα εγκαθίστανται οριστικά στην Κηφισιά. Η Πηνελόπη Δέλτα αρχίζει να συλλέγει υλικό για τον Μακεδονικό αγώνα και ξεκινάει τον Μάγκα. Η χρονιά αυτή έχει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις: τα «Νοεμβριανά». Ο πατέρας της Εμμανουήλ Μπενάκης, δήμαρχος Αθηναίων από το 1914, συλλαμβάνεται. Η Δέλτα καταστρέφει το πρώτο πολιτικό της ημερολόγιο κι αρχίζει να το συμπληρώνει από την επόμενη χρονιά με την περιγραφή των «Νοεμβριανών». Ταυτόχρονα αρχίζει να γράφει το πολύ προσωπικό της ημερολόγιο, το «Τuris Εburnea», όπου καταγράφει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της με μια θαυμαστή αμεσότητα. Πολλές από τις καταγραφές αυτές περιέχουν κομμάτια του ημερολογίου ή κομμάτια των γραπτών του Ίωνος Δραγούμη. Η Δέλτα συνεχίζει να γράφει τα γνωστά σε όλους μας βιβλία.
Το 1925 η Δέλτα εκδίδει τη «Ζωή του Χριστού». Για να γράψει το βιβλίο αυτό έχει συνεχή επικοινωνία κι αλληλογραφία με τον Χρύσανθο, Μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Η Δέλτα δεν ήταν θρήσκα κι ο Μητροπολίτης Χρύσανθος την εφοδίασε με τα στοιχεία, που θα την προφυλάξουν από τυχόν προβλήματα με την εκκλησία. Το βιβλίο ετο αφιερώνει στη μητέρα της, που ήταν βαθειά θρησκευόμενη, η οποία όμως δεν το διάβασε ποτέ, όπως και τ’ άλλα βιβλία της Πηνελόπης, γιατί ήταν γραμμένα στη δημοτική.
Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα στην Κηφισιά. Η Πηνελόπη βρίσκεται παγιδευμένη στη δίνη μιας θανάσιμης πολιτικής διαμάχης, εκείνης των οπαδών του Βενιζέλου με τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος. Ζει τη φρίκη της καταδίωξης της οικογένειάς της και της διαπόμπευσης του Εμμανουήλ Μπενάκη από τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος και την τραγική εμπειρία της δολοφονίας του Ιωνα Δραγούμη το 1920 από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών Βενιζελικών, υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της.
Το 1925 εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας, που θα την καθηλώσει στην καρέκλα! Βαθμιαία παράλυση που έγινε ολική στο τέλος της ζωής της και της στέρησε και την τελευταία επιθυμία για ζωή! Στις 27 Απριλίου 1941, ενώ τα Γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το δηλητήριο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και ξεψυχάει πέντε μέρες αργότερα, λέγοντας στα παιδιά της : "Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα". Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Επάνω στον τάφο της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή».
Κυριώτερα έργα της: Για την Πατρίδα (1909), Παραμύθι Χωρίς Ονομα (1910), Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου (1911), Η Ζωή του Χριστού (1925), Τρελαντώνης (1932), Μάγκας (1935), Τα Μυστικά του Βάλτου (1937).
Πηγή: ΕΛΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου