Αναφερόμενος πρώτα στο τι σημαίνει ο όρος εθνικισμός, ο καθηγητής τονίζει τα εξής:
«Εθνικισμός είναι το σύμβολο μιας πίστεως, μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας. Και οι εθνικιστές είναι οι πιστοί της θρησκείας αυτής….. Εις τας τάξεις των εθνικιστών δεν γίνονται δεκτοί όσοι απλώς πιστεύουν και δέχονται την ιδέα του έθνους, αλλά μόνο εκείνοι που πιστεύουν εις αυτήν και είναι έτοιμοι να την πραγματοποιήσουν. Και εις αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η διαφορά μεταξύ του απλώς εθνικόφρονα και του εθνικιστή».
Στη συνέχεια της ομιλίας του και μπροστά σε ένα πλήθος εθνικιστών ο Δημήτριος Βεζανής αναλύει την έννοια του σοσιαλισμού και επισημαίνει τα εξής:
«Πιστεύουμε στο Σοσιαλισμό. Ο Εθνικισμός ο οποίος τόσο προέχουσαν θέση δίνει εις το σύνολο και του οποίου η κυριότερη ηθική επιταγή λέγει «θυσιάσου χάριν του συνόλου» δεν μπορεί παρά να θέλει να εξυψώσει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν την τιμή να ανήκουν στο ελληνικό έθνος. Ο σοσιαλισμός όμως των οποίον θέλουμε διαφέρει ριζικώς από τον Σοσιαλισμό του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ λέγει «αρπάχτε και φάτε». Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε». Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είμαστε όμως παράφρονες να θέλουμε να σταματήσει η παραγωγή όπως ήθελαν οι άνθρωποι του ΚΚΕ ….
Η παραγωγή δεν πρέπει να διατηρείται εις το σημερινό της επίπεδο. Πρέπει διαρκώς να αυξάνει για να ανταποκρίνεται εις τις ανάγκες του λαού. … Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η πραγματική παραγωγή είναι η παραγωγή των υλικών αγαθών και η πραγματική δημιουργική εργασία είναι η εργασία του εργάτη και του αγρότη. Οι διοικητικές γραφικές υπηρεσίες πρέπει να είναι μόνο οι απαραιτήτως αναγκαίες και να μην μεταβάλλονται εις παράσιτα που θα απορροφήσουν τον δημιουργικό μόχθο του εργάτη……
Ο Σοσιαλισμός για εμάς δεν επιτυγχάνεται με τη λήψη ορισμένων μέτρων όπως για παράδειγμα είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων, η γενική κατάργηση της ιδιοκτησίας, όπως οι κομουνιστές και οι αριστεριστές υποστηρίζουν. … Αφελές και παιδαριώδες είναι να νομίζουμε ότι η κοινωνική ευτυχία θα κατακτηθεί ως δια μαγείας με μιαν μονοκονδυλιά. Μόνο με συνεχείς αγώνες και με διαδοχικές προσεγγίσεις θα πλησιάσουμε την κοινωνική ευτυχία. Και λέγοντας αγώνες δεν μιλάμε για ταξικούς, αλλά για μια συνολική προσπάθεια λαού και της διοίκησης της πολιτείας να υπερνικά διαρκώς τις συνεχείς δυσκολίες και τα αφάνταστα εμπόδια που βάζει ο καπιταλισμός. Απαράβατος όρος μας είναι ότι η ελληνική παραγωγή πρέπει να διατηρηθεί και να αυξάνεται. Κάθε μέτρο μείωση της παραγωγής είναι μέτρο αντισοσιαλιστικόν και αντεθνικόν.
Το τεράστιο χάσμα και η τεράστια διαφορά η οποία χωρίζει τον Σοσιαλισμό μας από τον Σοσιαλισμό των μπολσεβίκων είναι ότι εμείς θέλουμε να γίνουν και οι εργάτες άρχοντες ενώ οι κομουνιστές θέλουν να καταστεί πτωχότερος ολόκληρος ο ελληνικός λαός, με τον υποβιβασμό όχι μόνο των ευημερούντων αλλά και αυτών των εργατών και των μισθωτών. Με όσα σας ανέπτυξα προκύπτει ένα αναμφισβήτητο συμπέρασμα: Ο Εθνικισμός δεν είναι κίνημα αντιδραστικό, δεν είναι ένα κίνημα πλουσίων. Ο Εθνικισμός είναι κίνημα κατ΄ εξοχήν λαϊκό».
Ποιός είναι ο Δημήτριος Βεζανής
Ο Δημήτριος Βεζανής, εξέχων πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος, γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1904-1968). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτωρ της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Διετέλεσε υφηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών (1932). Έκτακτος καθηγητής της ίδιας έδρας 1948–1951 και 1953–1956. Έκτακτος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού δικαίου στην Πάντειο. Τακτικός καθηγητής της ίδιας έδρας από το 1943.
Διετέλεσε Νομάρχης Άρτας 1930-1931 και διευθυντής του ΙΚΑ 1936-1948.
Ακόμη υπήρξε ηγετικό στέλεχος του «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» μαζί με τους Γ. Ρουμάνη, Παμπούκη, Δ. Σούτζο κλπ. Πυρήνας αυτού του Συνδέσμου δημιούργησε κατά την κατοχή την οργάνωση «ΠΡΟΜΑΧΟΙ» η οποία εξέδιδε τα έντυπα «Ο ΠΡΟΜΑΧΩΝ» και «Η ΜΠΟΜΠΑ».
Υπήρξε μια μορφή φωτεινή, με ιδέες ξεκαθαρισμένες, που στη δύσκολη καμπή της προπολεμικής και μεταπολεμικής εποχής έδωσε στους νέους όχι μόνο γνώσεις, αλλά και χάλκευσε συνειδήσεις με ιδανικά. Πίστευε ότι είναι σφάλμα της εποχής να μεταφέρει απαράλλαχτες τις πολιτικές μεθόδους από άλλα κράτη στην Ελλάδα χωρίς να λάβει υπ’ όψιν το διαφορετικό των ελληνικών συνθηκών και ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Διατύπωσε στα βιβλία του την κοσμοθεωρία τού ελληνικού Εθνικισμού συνεχίζοντας το έργο των Ίωνα Δραγούμη και Περικλή Γιαννόπουλου.
Τα κυριότερα έργα του Δημήτριου Βεζανή είναι:
Dietrels Individualismus und Sosialismus. Ein beitraeg zur Sozialophilosophie. Archiv fur Systematische philosophie, 1927.
Η θεωρητική οικονομική επιστήμη κατά τον Franz Openheimer, 1927.
Zur Kritik des Satzes vom Grunde. Archiv fur systematische Philosophie, 1929.
Ο Παλαμάς φιλόσοφος, 1930.
Θεωρία του κράτους, 1932.
Das Aesthestische Grund proplem and seine systematiche Losung Berlin, 1932.
Πολιτική και οικονομία, 1933.
Η περί κράτους και δικαίου θεωρία του Felix Somlo, 1934.
Η φιλοσοφία του Λένιν, 1936.
Ο Ανώτατος Άρχων, α’ έκδοση 1936, β’ έκδοση 1944.
Μαθήματα συνταγματικού δικαίου, 2 τόμοι, 1938-1939.
Βάσεις και προοπτική της Κοινωνικής πολιτικής και του εργατικού δικαίου, 1944.
Η ιδέα του κράτους παρ’ Έλλησι, 1949.
Το Κράτος (Πανεπιστημιακές παραδόσεις), 1949.
Η αιωνία νεότης των Ελλήνων, 1950.
Γενική πολιτειολογία, 1947-1963.
Θρησκεία και Έθνος, 1956.
La sauverainete, notion indispensable dans tout ordre juridique, Athenes, 1964.
Kritik der Geweltentei lungslekre Oester Zeitschrift fur.
Oeffentlicher Rechh Wien 1964 bd XIV
Η διοικητική μας οργάνωση
Ίων Δραγούμης
Το μέγα μήνυμα του Περικλέους Γιαννόπουλου, 1951.
Το ζήτημα της Κύπρου
Πολιτισμός και επιστήμη του πολιτισμού. 1939. [Πηγή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου