«Πηγή έμπνευσης για όλους μας η θυσία των υπερασπιστών της Κόνιτσας...»

Ομιλία του Φίλιππου Κρομμύδα στην πρόσφατη επετειακή εκδήλωση της ιστορικής μάχης.

Στη διαχρονική αξία των Εθνικών ιδεωδών και στο νόημα της προσφοράς όσων έχασαν τη ζωή τους, υπηρετώντας την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας αναφέρθηκε ο γνωστός Πανεπιστημιακός και τακτικός συνεργάτης του «Π.Λ.» Φίλιππος Κρομμύδας, μιλώντας στην πρόσφατη επετειακή εκδήλωση για τη Μάχη της Κόνιτσας. Ο κ. Κρομμύδας στην ομιλία του είπε τα εξής:

"Oι ήρωες που τιμούμε, κανένα από τα λαμπερά ανθρώπινα αγαθά που η ζωή και η νιότη των τους υπόσχονταν, δεν κράτησαν. Τα έθεσαν όλα στην διάθεση της πατρίδος και τα αντάλλαξαν χωρίς δισταγμό, με τα συλλογικά Εθνικά Ιδεώδη, πέφτοντας με αυτοθυσία σ’ αυτό εδώ το σταυροδρόμι της ιστορίας, που σήμερα βρισκόμαστε μαζεμένοι.

Τα εθνικά ιδεώδη δεν είναι αφηρημένα κατασκευάσματα τα οποία κατασκευάσθηκαν στο γραφείο ενός φιλοσόφου, ενός πολιτικού κόμματος, ή τα όρισε ένα ιδεολογικό κίνημα για την εξυπηρέτηση κάποιας σκοπιμότητας. Τα Εθνικά ιδεώδη είναι απτή πραγματικότητα, βρίσκονται εδώ, μπροστά μας, σαν αντικείμενα. Είναι γραμμένα στις καρδιές του λαού, εκφράζονται στα ήθη και τα έθιμά του, στην στάση ζωής, την ερμηνεία του κόσμου. Συγκροτούν την πηγή του αξιακού του συστήματος, απεικονίζονται στην τέχνη του, στις παραδόσεις του, εκπροσωπούνται από τις φυσικές του ηγεσίες, και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της συλλογικής συνείδησης.

Τα εθνικά ιδεώδη συνθέτουν το σύστημα συντεταγμένων εντός του οποίου προσανατολίζεται η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, το σύστημα των ιδεών μέσα στο οποίο ολοκληρώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη, το σύστημα που νοηματοδοτεί την ζωή. Δεν νοείται ζωή, ανθρώπινη ζωή, πολιτισμένη ζωή, εκτός ενός τέτοιου συστήματος συλλογικών αξιών, εθνικών ιδεωδών. Τα εθνικά ιδεώδη δεν έχουν καμία σχέση με τα φτιασιδωμένα ιδεολογήματα, τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα, τα εφήμερα υποκριτικά συνθήματα των σφετεριστών της εξουσίας, και της Ελλάδος.

Αντίθετα, τα Εθνικά ιδεώδη είναι διαχρονικά, τα έχουν υπερασπιστεί με το αίμα των αναρίθμητοι ήρωες, εκφράζουν νοοτροπίες που τις έχει σφυρηλατήσει ο χρόνος, που τις έχει διαμορφώσει η ιστορία. Βρίσκονται ανεξίτηλα σκαλισμένα στην μνήμη των παλαιοτέρων και στα οράματα των νεωτέρων και καθορίζουν την μοίρα των λαών μέσα στην ιστορική των πορεία. Γι’ αυτό, αλίμονο στους λαούς που δεν έχουν υψηλά εθνικά ιδεώδη, και ήρωες για να τα υπερασπιστούν. Είναι καταδικασμένοι σε αιώνια ιστορική λήθη, καταδικασμένοι εις θάνατον.

Αυτά τα ιδεώδη υπερασπίστηκαν οι υπερασπιστές της Κόνιτσας. Άλλοι ενστικτωδώς, άλλοι συνειδητά, άλλοι διαισθητικά χωρίς περίπλοκες θεωρητικές αναλύσεις, όλοι όμως εμπνευσμένοι από το ίδιο ρομαντικό όραμα, μιας ελεύθερης, αξιοπρεπούς, ευημερούσης Ελλάδος. Μιας Ελλάδος της οποίας αυτοί θα ήταν άξια τέκνα, υπερήφανα μέλη, και ταπεινοί υπηρέτες της. Αυτή ήταν η φιλοδοξία που τους ενέπνεε. Αυτό το όραμα τους έφερε αντιμέτωπους με το πιο απλοϊκό, πρωτόγονο, άλλα και ύπουλο σύστημα ιδεών. Ένα σύστημα που απευθύνθηκε στις ενστικτώδεις πλευρές της ανθρώπινης προσωπικότητος.

Αξιοποίησε την ματαιοδοξία του ανθρώπου, τροφοδότησε τον εγωισμό του, κολάκεψε την αλαζονεία του. Εξίσωσε την χυδαιότητα με την αξιοπρέπεια, νομιμοποίησε την αναίδεια, κατέστρεψε την λογική, και με όπλα την αυθάδεια και το θράσος εξαπέλυσε γενική επίθεση εναντίον του πολιτισμού και των υπερασπιστών του. Αυτή η αφοσίωση στις κοινωνικές αξίες έφερε τους υπερασπιστές της Κόνιτσας αντιμέτωπους με το πιο εγωιστικό, ατομοκεντρικό, αντικοινωνικό σύστημα, το οποίο όμως παρουσιάστηκε μεταμφιεσμένο με έναν μανδύα κοινωνικής ευαισθησίας, ιδεαλισμού και αλτρουισμού έναν μανδύα τον οποίο ο χρόνος και η πραγματικότητα αφήρεσε αμετάκλητα.

Πράγματι αν κάποιος εξετάσει προσεκτικά την πολιτική φιλοσοφία αυτού του συστήματος, θα ανακαλύψει, ότι λίγο κάτω από μια επιφανειακή κρούστα ενός επιδερμικού ανθρωπισμού, ευδοκιμεί ένας σκληρός εγωκεντρισμός και ατομικισμός, μια άτεγκτη μισαλλοδοξία, μνησικακία, και μοχθηρότητα. Αυτό το σύστημα, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και χρησιμοποιώντας έναν άκρατο λαϊκισμό εξαπάτησε ένα μέρος των Ελλήνων, τους αλλοτρίωσε, τους απέσπασε από την αγκαλιά του έθνους, τους πόλωσε, καλλιέργησε ένα αγεφύρωτο μίσος στα σπλάχνα του λαού, τους τύφλωσε με φανατισμό και τους έριξε σε έναν αδελφοκτόνο αγώνα απίστευτης αγριότητας και σκληρότητας.

Δεν αντιλήφθησαν τότε οι δύο απλοί Έλληνες που πολεμούσαν ο ένας τον άλλον, που βρέθηκαν αντιμέτωποι στα χαρακώματα, ότι ήταν παιδιά της ίδιας Γης, του ίδιου αίματος, φορείς των ίδιων Εθνικών Ιδεωδών, άσχετα αν το ήξεραν ή όχι, άσχετα αν το ήθελαν ή όχι, άσχετα αν το δέχονταν ή όχι. Δεν αντιλήφθησαν ότι δεν είχαν τίποτε να μοιράσουν, τίποτα να κερδίσουν από τον τρομερό αυτόν πόλεμο, εκτός από δάκρυα, δυστυχία και πόνο. Άλλα ποιος θα ήθελε μερίδιο σ’ αυτά;

Ήταν παραμονή των Χριστουγέννων του 1947 όταν αναγγέλθηκε, από τα ραδιόφωνα του Δημοκρατικού Στρατού, ο σχηματισμός της προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης του Βουνού, με πρωθυπουργό τον Μάρκο Βαφειάδη. Αυθημερόν, οι δυνάμεις που είχαν συγκεντρωθεί στην Ήπειρο, καθ’ όλη την διάρκεια του φθινοπώρου του 1947, από την Δυτική Μακεδονία και την Θεσσαλία, εξαπολύουν αιφνιδιαστική επίθεση, κατά της πόλεως της Κόνιτσας.

Κατ’ αρχήν προσβάλλεται η γέφυρα Μπουραζάνη και εξουδετερώνεται η φρουρά της. Μετά από λίγο η Κόνιτσα περικυκλώνεται και οι υπερασπιστές της πιέζονται ασφυκτικά. Οι δυνάμεις του Εθνικού Στρατού μάχονται ηρωικά, και δεν επιτρέπουν την κατάληψη της πόλεως. Ο πληθυσμός της πόλεως περνά δραματικές ώρες καθ’ όλη την διάρκεια της νύχτας, την ημέρα και την επομένη ημέρα των Χριστουγέννων.

Παρ’ όλες της αρχικές προόδους στο πεδίο της μάχης του Δημοκρατικού Στρατού, η πόλη δεν έπεσε τελικώς, χάριν της αυτοθυσίας και του ηρωισμού των πολιορκημένων, της επέμβασης της Βασιλίσσης Φρειδερίκης, η οποία με κίνδυνο της ζωής της διολίσθησε μέσα στην πόλη και αναπτέρωσε το ηθικό των στρατιωτών, καθώς και της άμεσης κινητοποίησης της Μεραρχίας και των ανωτέρων κλιμακίων που κατόρθωσαν να επέμβουν στέλνοντας εγκαίρως ενισχύσεις. Έτσι σώθηκε η Κόνιτσα με την σημαντική νίκη του Εθνικού Στρατού.

Η νίκη της Κόνιτσας είχε τεράστια πολιτική και στρατιωτική σημασία. Η στρατιωτική της σημασία, όπως την διατύπωσε ο ίδιος ο Μάρκος Βαφειάδης, έγκειτο στο ότι στην Κόνιτσα ανετράπη η πίστη στην αποτελεσματικότητα της νέας τακτικής την οποία εγκαινίασε ο Δημοκρατικός Στρατός, στην μάχη αυτή. Η νέα αυτή τακτική συνίστατο στην συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού υπό μορφή τακτικού στρατού και την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων εκ παρατάξεως Η ήττα του εδώ, διέλυσε τον μύθο του τακτικού στρατού, και της υποσχόμενες δυνατότητές του, και καταρράκωσε το ηθικό των στελεχών και των οπαδών του κινήματος.

Η πολιτική σημασία της νίκης της μάχης της Κόνιτσας ήταν εξ ίσου σπουδαία, διότι η Κόνιτσα, αν είχε χαθεί, θα γινόταν η μόνιμος έδρα της νέας Κυβερνήσεως του Βουνού, δίνοντας έτσι νομική υπόσταση στο κίνημα, δια της οποίας αυτό θα διεκδικούσε, βάση των κανόνων του Διεθνούς δικαίου, δικαιώματα εμπολέμου. Αυτό θα οδηγούσε στην αναγνώρισή του από άλλες δυνάμεις και στην νόμιμη πλέον συνδρομή και βοήθεια, με παντός είδους υλικό..

Επί πλέον, η αναγνώριση της νομικής υποστάσεως του κινήματος του Δημοκρατικού Στρατού, θα είχε σαν συνέπεια την διεκδίκηση νομίμου εκπροσωπήσεως σε Διεθνείς συσκέψεις με αποτέλεσμα τον σοβαρό επηρεασμό της διεθνούς κοινής γνώμης, μέσω αυτών. Η μάχη της Κόνιτσας έληξε με νίκη των Εθνικών δυνάμεων, όπως και ολόκληρος ο εμφύλιος πόλεμος. Το ερώτημα όμως το οποίο τίθεται είναι, επιτεύχθηκαν οι αντικειμενικοί στόχοι για τους οποίου πολέμησαν οι μαχητές της Κόνιτσας, και γενικότερα αυτοί του εμφυλίου πολέμου; Εξασφαλίσθηκε δηλαδή η εδαφική εθνική και πολιτισμική ακεραιότητα της Ελλάδος;

Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να κάνουμε έναν απολογισμό. Για να σκεφτούμε και να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα. Η απάντηση λοιπόν μπορεί να δοθεί εύκολα κι’ αδίσταχτα. Όχι μόνον δεν επιτεύχθηκαν οι παραπάνω στόχοι αλλά η Ελλάς βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν από τον γκρεμό, ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική της καταστροφή, ως εθνική, πολιτισμική άλλα και ως εδαφική οντότητα, αλεσμένη στον μύλο της παγκοσμιοποιήσεως, στον οποίο μύλο πάρα πολλοί, άλλοι συνειδητά, οι περισσότεροι ασυνείδητα κουβαλάνε νερό.

Η γλώσσα κατακρεουργήθηκε, η παιδεία έχασε τον εθνικό και πολιτισμικό της χαρακτήρα, η εκκλησία βάλλεται, τα σύμβολα βεβηλώνονται, ατιμάζονται, καίγονται, ποδοπατούνται. Το κράτος έχει καταρρεύσει, ανίκανο να εγγυηθεί την ζωή των πολιτών και την ασφάλεια των περιουσιών των. Παντού βασιλεύει η αναρχία, η αυθαιρεσία, το χάος.

Οι συλλογικές αξίες έχουν χαθεί, η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός βασιλεύουν. Η κοινωνική συνοχή έχει διαλυθεί, ενώ η λαθρομετανάστευση απειλεί και αυτήν ακόμα την εθνική συνοχή σήμερα, την πολιτισμική ταυτότητα αύριο, και την εδαφική ακεραιότητα πάρα πολύ σύντομα.

Χάσαμε εθνικά εδάφη, η εθνική μας κυριαρχία σε άλλες περιπτώσεις περιορίστηκε, το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας είναι ανύπαρκτα. Η διαφθορά, η διαπλοκή και ο τυχοδιωκτισμός χαρακτηρίζουν όλο τον δημόσιο βίο. Η οικονομική παραγωγή μηδενίστηκε, η οικονομία διαλύθηκε και το τεράστιο, αβάσταχτο δημόσιο χρέος μας κατέστησε ραγιάδες, δούλους των διεθνών τραπεζιτών. Ένας εσμός διαμορφωτών της κοινής γνώμης, λυμαίνεται τον χώρο της πληροφόρησης, επιβάλλόντας το είδος του πολιτισμού, τον τρόπο της πολιτικής σκέψεως, διαμορφώνει το κοινωνικό ήθος και ελέγχει την επικοινωνία. Αυτός ο εσμός αντί να χρησιμοποιήσει την τεράστια δύναμή του για να οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στην πρόοδο την αξιοπρέπεια και την ευημερία, τον χειραγωγεί προς έναν θριαμβευτικό αυτοχειριασμό, υπό το απαθές βλέμμα όλων των καθ’ ύλη αρμοδίων.

Αλλά το σπουδαιότερο είναι το ότι σήμερα κινδυνεύει να χαθεί το κυριότερο διακύβευμα για το οποίο έγινε ο εμφύλιος πόλεμος, αυτό για το οποίο οι υπερασπιστές της Κόνιτσας έδωσαν την ζωή των. Το διακύβευμα αυτό δεν ήταν όπως ίσως να νομίζουν πολλοί η μπολσεβικοποίηση της Ελλάδος. Το θέμα αυτό είχε ξεκαθαρισθεί στην Γιάλτα. Και τίποτε δεν μπορούσε να αλλάξει αυτόν τον διακανονισμό. Γι αυτό ο Ρωσικός στρατός σταμάτησε στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

Το διακύβευμα ήταν η απόσπαση και η ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας. Γι’ αυτό έγινε ο εμφύλιος. Τότε η Μακεδονία σώθηκε, χάρη στον ηρωισμό του Εθνικού Στρατού, δεν αποσπάστηκε. Σήμερα όμως το ζήτημα επανέρχεται υποδαυλιζόμενο από σκοτεινές δυνάμεις με πιο επικίνδυνο και ύπουλο τρόπο. Σήμερα ο ηρωισμός δεν είναι αρκετός. Απαιτείται ενημέρωση, διπλωματική, οικονομική και πολιτική ευρωστία, εθνική ομοψυχία, πολιτική ωριμότητα από όλους.

Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν διαθέτει η Ελλάς σήμερα. Ακόμα κι’ αυτοί που κάποτε τους θεωρούσαμε συμμάχους μας εγκατέλειψαν σήμερα απροκάλυπτα. Τους θεωρούσαμε γιατί ποτέ δεν υπήρξαν ειλικρινείς, πραγματικοί σύμμαχοι. Πάντα μας ενέπαιζαν, μας εξαπατούσαν και μας χρησιμοποιούσαν αδιάντροπα.

Στο σημείο αυτό δεν μπορούμε να αποφύγομε μια σκέψη συγνώμης, που περνάει από το μυαλό μας, προς όλους αυτούς που θυσίασαν τα πάντα, από όλους εμάς που εν συνεχεία αδιαφορήσαμε και αναλωθήκαμε μέσα σε μια καταναλωτική μαλθακότητα.

Αλλά μαζευτήκαμε εδώ και για έναν ακόμη λόγο. Για να απαλύνουμε την μοναξιά μας. Την μοναξιά των εθνικώς σκεπτόμενων Ελλήνων. Των υπευθύνων Ελλήνων.
Οι εθνικώς σκεπτόμενοι Έλληνες, είναι μόνοι, απομονωμένοι, αποκλεισμένοι από κάθε δημόσιο διάλογο, από κάθε δημόσια παρέμβαση. Κανείς δεν τους υπολογίζει, κανείς δεν τους υπολήπτεται. Ο Εθνικισμός είναι απαγορευμένη λέξη. Αποτελεί στόχο προς καταστροφή απ’ όλους τους προοδευτικούς απ’ όλους τους μοντέρνους. Όλοι τον αποποιούνται ή του αλλάζουν το νόημα και το περιεχόμενο και τον χρησιμοποιούν ως μομφή, ως ύβρη. Η υπηρέτηση του έθνους έχει μεγάλο κόστος, πολιτικό, προσωπικό, κοινωνικό.

Όσοι κλείνουν μέσα στην καρδιά των την Ελλάδα περιθωριοποιούνται αμέσως σαν να πάσχουν από κάποια σοβαρή μολυσματική ασθένεια. Η πολιτεία γέμισε ανθέλληνες που η μόδα του διεθνισμού και του κοσμοπολιτισμού, ισχυροί χρηματοδότες, ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρία τους καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστές στο προσκήνιο του δημοσίου βίου.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος της γενικής κατάπτωσης, του εκφυλισμού και της παρακμής που ενδημούν σήμερα στην χώρα.

Όμως εμείς θα επιμείνουμε. Εμπνεόμενοι από την θυσία των υπερασπιστών της Κόνιτσας θα εργαστούμε ώστε να αρθούν οι παρεξηγήσεις που διχάζουν τον Ελληνικό λαό και να επανέλθει ο συντονισμός και η συνεργασία στους κόλπους του. Θα αγωνισθούμε ώστε ο Ελληνισμός να ξαναβρεί τον βηματισμό του μέσα στην ιστορία. Θα βρούμε τρόπο να ανασυνταχθούμε και να συνεχίσουμε τον αγώνα που έδωσαν τότε οι υπερασπιστές της Κόνιτσας μέχρι το όραμά των για μια πραγματικά ελεύθερη, αξιοπρεπή, ευημερούσα Ελλάδα να γίνει πραγματικότητα. Μέχρι που το Ελληνικό κράτος να πάψει να υπονομεύει το Ελληνικό Έθνος και να ξαναγίνει, πάλι, ο υπερασπιστής και ο εκφραστής του. Μέχρι να δικαιωθεί ο ηρωικός των θάνατος.

ΠΗΓΗ