Σκέφτομαι, έτσι, μαζί με την Αντωνού και τον Πιερή Αυξεντίου, από τη Λύση, και όλη εκείνη τη γενεά των πατέρων μας. Που διέσωσαν μέσα στους αιώνες την πατρίδα μας ελληνική και ορθόδοξη. Σκέφτομαι την ελληνική τους περηφάνια. Αλλά και τον καημό της Ρωμιοσύνης που εβίωσαν. Τον μυστικό τρόπο ζωής που μας κατέλειπαν. Τον τρόπο βίου και την αλήθεια ζωής, που κόμισαν στον τόπο της ιστορίας. Αυτήν την αλήθεια και αυτόν τον τρόπο, που παρέδωσαν στα τέκνα τους. Σκέφτομαι εκείνη την ελληνική και ορθόδοξη παιδεία και το ελληνικό και ορθόδοξο ήθος, που διαπερνούσε τις ψυχές εκείνης της καρτερικής και ηρωικής νεότητος. Με έναν τρόπο υπόγειο και μυστικό. Αλλά και διάχυτο. Για να οδηγηθούν στο μαρτύριο και στον αγιασμό.
Επιστρέφω, έτσι, σήμερα, λοιπόν, στον Πιερή Αυξεντίου. Στον πονεμένο εκείνο Έλληνα, που οδηγείται στο νεκροτομείο, για να αναγνωρίσει το καμένο κορμί του γιου του. Το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, που τον έκαψαν οι Άγγλοι με βενζίνη, μεσούντος του εικοστού αιώνος. Ο γέρο Πιερής εισέρχεται όρθιος και ευθυτενής, κι ύστερα επιστρέφει με ένα πλατύ χαμόγελο. Όρθιος. Με βήμα σταθερό. Μπαίνει στο αυτοκίνητο που τον περιμένει, προχωρούν και ξεσπά σε λυγμούς. Και απαντά στον κατάπληκτο συνοδό του: «Χαμογελούσα, γιε μου, διότι δεν ήθελα να με δουν οι σκύλοι να κλαίω». (Αυγουστής Ευσταθίου, Αι τελευταίαι στιγμαί του Αυξεντίου. Και ένα Υστερόγραφο Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη, Αιγαίον, Λευκωσία 2009, 38 σελ.).
Γυρίζω, ακόμα, στην Αντωνού Πιερή Αυξεντίου, που παίρνει τους δρόμους, τον κάμπο της Μεσαορίας, που παίρνει την οδό του κατατρεγμού και της εξορίας, σε γήρας βαθύ, πρόσφυγας στον τόπο της, για να πεθάνει ξεριζωμένη, μακριά από τη Λύση. Αυτήν την Αντωνού Πιερή Αυξεντίου, που μυρολογάει το παιδί της εθνοπρεπώς και ελληνοπρεπώς και υπερηφάνως, με αυτά τα ποιητικά λόγια, στο πρώτο εκείνο μνημόσυνό του, μισό αιώνα πριν:
«Χαλάλιν της πατρίδας μου ο γυιος μου, η ζωή μου.
Τζι αφού εν επαραδόθηκεν τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζιήν μου...».
Αυτός υπήρξε κάποτε ο κόσμος της Κύπρου. Αυτός ήταν ο κόσμος, που μας κράτησε ελευθέρους, εν μέσω διωγμών και κατατρεγμών και δουλείας και βαρβαρότητος. Αυτός υπήρξε ο κόσμος μας. Κι αυτοί υπήρξαν οι γονείς μας. Αυτοί υπήρξαν ο Πιερής και η Αντωνού Αυξεντίου, οι γονείς του προ πολλού αγιασθέντος νεομάρτυρος της Κύπρου Γρηγόρη Αυξεντίου. Αυτή υπήρξε η στιβαρή, διαχρονική και αρχέτυπη μορφή του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου, από τη Λύση.
Τώρα που έχουμε οδηγηθεί στη λήθη, στην ελαφρότητα και στην απερισκεψία, στο χλευασμό και την ειρωνεία και την περιφρόνηση της ιστορικής μας μνήμης, καθώς τώρα αφηνόμαστε στα έξαλλα συνθήματα της ισοπέδωσης και του μηδενισμού, σκέφτομαι πόσο το παράδειγμα του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου, αλλά και η θυσία του ηρωικού Γρηγόρη έρχονται να ανατρέψουν και να φωτίσουν τα βήματά μας. Πόσο αυτό το παράδειγμα μπορεί να μας ξυπνήσει από την απάθεια και την αδιαφορία και τη δειλία και το φόβο.
Σκέφτομαι, λοιπόν, αυτόν το λησμονημένο κόσμο. Τον κόσμο μιας άλλης Κύπρου. Σ’ αυτόν τον κόσμο υποκλίνομαι σήμερα ταπεινώς. Και προσκυνώ τα πάθη του και τους καημούς του. Αυτόν τον κόσμο ασπάζομαι. Αυτόν τον κόσμο, που έφυγε ξεχασμένος στα παραπήγματα και τους προσφυγικούς συνοικισμούς μιας προδομένης και εγκαταλελειμμένης Κύπρου.
Νίκος Ορφανίδης μέλος της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, τέως Διευθυντής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
Πηγή: SigmaLive
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου