ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΚΟΣ, ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ, ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΜΙΧΑΗΛ: ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΛΥΓΙΣΕ Η ΑΓΧΟΝΗ

9 Αυγούστου 1956. Ο γαλανός ουρανός της μεγαλονήσου μας μαύρισε για άλλη μια φορά, θρηνώντας τρία παλικάρια που δεν τα φόβιζε ο θάνατος γιατί θεωρούσαν τη ζωή περιττή μέσα στη σκλαβιά. Τρεις νέοι Έλληνες και μπροστά τους μόνο η αγχόνη και το φως της λευτεριάς που δεν μπορούσαν να του αντισταθούν. Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ.

Ανηφορίζοντας τα σκαλοπάτια της Λευτεριάς...

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α.

 

Ανηφορίζοντας το βουνό των κρησφυγέτων, ατέλειωτα είναι τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν στο Ηρώο του Aπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, όπως ατέλειωτος είναι και ο κατάλογος των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Σε κάθε σκαλοπάτι σταματούμε για να πάρουμε μιαν ανάσα, ν’ αγναντέψουμε την κοινότητα Αμιάντου από ψηλά, το μαγευτικό τοπίο. Συνολικά εκατόν οκτώ σκαλοπάτια. Σε καθένα είναι αναγραμμένο σε μαρμάρινη πλάκα, το όνομα του ήρωα στον οποίο είναι αφιερωμένο και η ημερομηνία της θυσίας του.

Tο αντάρτικο της Ε.Ο.Κ.Α.

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α.

Ολόκληρος ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν αντάρτικο, υπό την έννοια ότι η ένοπλη επανάσταση ήταν ανορθόδοξος πόλεμος, δεν ήταν μια εκ παρατάξεως αναμέτρηση με τους καθιερωμένους πολεμικούς κανόνες. Ωστόσο όταν λέμε αντάρτικο, ο νούς μας πηγαίνει στην αντάρτικη δράση, που ανέπτυξαν οι ομάδες της ΕΟΚΑ στα Κυπριακά βουνά και γενικά στην ύπαιθρο. Γίνεται δηλαδή διαχωρισμός από το αντάρτικο των πόλεων και από την δράση σε κατοικημένους χώρους.

Ε. Ο. Κ. Α.: Το Λαϊκό Τραγούδι του Αγώνα

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που δεκαοχτάχρονος μαρτύρησε στην αγχόνη, βγαίνοντας για το αντάρτικο, γράφει το όραμά του:

Θα πάρω μιάν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στην Λευτεριά!

Ο ρόλος του ΑΚΕΛ την διάρκεια του κυπριακού αγώνα

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α.

 

Οι εφιάλτες δεν έλειψαν ούτε από τον Κυπριακό Αγώνα!!

Επίσημα οι κομμουνιστές επρόδωσαν την ταυτότητα του Διγενή, όταν οι Αγγλικές μυστικές υπηρεσίες είχαν στην κυριολεξία λυσσάξει και δεν μπορούσαν να μάθουν ποιός τέλος πάντων ήταν αυτός που υπέγραφε “Ο Αρχηγός Διγενής”. Δεν ήταν όμως μόνον αυτό!

Η οργάνωση της ΕΟΚΑ - Η Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ (ΑΝΕ) και η συμμετοχή των Γυναικών στον αγώνα

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α.

 

Ο εξευτελισμός της λογικής των αριθμών.

Η Κύπρος διαιρέθηκε σε δώδεκα Τομείς. Επί κεφαλής του κάθε Τομέα ήταν ο Τομεάρχης, ο οποίος έπαιρνε απ’ ευθείας εντολές από τον Αρχηγό. Την δομή των Τομέων σε γενικές γραμμές, καθόριζε ο Αρχηγός Διγενής. Υπήρχαν όμως και διαφοροποιήσεις τις οποίες επέτρεπε ή επέβαλλε η ιδιαιτερότητα του Τομέα. Επί κεφαλής όλων των ομάδων και υπηρεσιών ενός τόπου ήταν ο Γενικός Υπεύθυνος. Κάτω από τον Γενικό Υπεύθυνο, οι Συντονιστές των ομαδαρχών κατά κλάδο υπηρεσίας. Όλες οι ομάδες και υπηρεσίες υπάγονταν σε τρείς βασικούς κλάδους:

Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών

Α  Φ  Ι  Ε  Ρ  Ω  Μ  Α     Τ  Ι  Μ  Η  Σ    Κ  Α  Ι    Μ  Ν  Η  Μ  Η  Σ     Σ  Τ  Η  Ν     Ε.  Ο.  Κ.  Α

 

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:

1. Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωή μου.

Πέτρος Γιάλλουρος

Ημέρα Τρίτη ήταν το 1956 η 7η Φεβρουαρίου. Λίγο πριν από τις 9 π.μ., στη συμβολή των οδών Ερμού και Κυπριανού της Αμμοχώστου, έξω από το κατάστημα τροφίμων Καψουράχη, απέναντι από το φαρμακείο Μίκη Μιχαηλίδη, Εγγλέζος /υπαξιωματικός, μέλος εποχούμενης σε ανοικτό λαντρόβερ περιπόλου της στρατιωτικής αστυνομίας, σκόπευσε με αυτόματο Στεν, πυροβόλησε και σκότωσε τον επικεφαλής μαθητικής διαδήλωσης, άοπλο, δεκαεπτάμισι χρονών μαθητή του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου Πέτρο Γιάλλουρο, από το Ριζοκάρπασο.

Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής

Ο Γεώργιος Γρίβας – Διγενής γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1897 στη Χρυσαλινιώτισσα στη Λευκωσία και τα νεανικά του χρόνια τα έζησε με την οικογένειά του στο Τρίκωμο. Μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο το 1915, πήρε την απόφαση να γίνει αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Το 1916, μετά από εξετάσεις, γράφτηκε στη Σχολή Ευελπίδων. Στον ελληνικό στρατό είχε λαμπρή καριέρα και έφτασε μέχρι τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Προδότες του Αγώνα, σκότωσαν το Δήμο Ηροδότου

Σα σήμερα, συμπληρώνονται 55 χρόνια από τη θυσία του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Δήμου Ηροδότου. Ο ήρωας, έπεσε από αγγλικές σφαίρες στις 21 Ιανουαρίου 1957, όμως η προδοσία, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της ΕΟΚΑ, παραμόνευε για τη φυσική εξόντωση των αγωνιστών.

Μάρκος Δράκος: “Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”

Αγνή και μεγάλη μορφή ο Μάρκος Δράκος, κράτησε περήφανα τα ελληνοχριστιανικά ιδανικά που του μεταλαμπάδευσε η οικογένειά του, αψηφούσε κάθε κίνδυνο ακόμη και το θάνατο, και ριχνόταν μέσα στη φωτιά με πάθος για την ιδέα της Ένωσης με την Ελλάδα. Δεν πτοήθηκε από φυλακίσεις και βασανιστήρια, αντίθετα έζησε ώρες απόλυτης λευτεριάς στο αντάρτικο, στήνοντας ενέδρες, περιγελώντας το θάνατο ως την ημέρα που η προδοσία στάθηκε αφορμή της θυσίας του. Aπό μικρό παιδί διακρινόταν την αρετή του και για την πίστη του στο Θεό και την Ελλάδα. Πριν και μετά από κάθε μάχη έκανε την προσευχή του, διάβαζε και ανέλυε στους συναγωνιστές του την Αγία Γραφή.

Ο καταραμένος Ιούλης (9-15-20)

Ο Ιούλης δεν είναι ένας τυπικός καλοκαιρινός μήνας για τον Ελληνισμό. Δεν παραπέμπει μονάχα σε θάλασσα, ήλιο και ξεγνοιασιά. Για τον Ελληνισμό και ειδικότερα τον Ελληνισμό της Κύπρου είναι μήνας μνήμης, θρήνου, περισυλλογής, ανασύνταξης. Μήνας απότισης φόρου τιμής και επανεκτίμησης της κατάστασης και του αναστήματός μας. Μήνας οργής και πόνου, μήνας θρήνου και δακρύων.

9η Ιουλίου 1821: Στον απόηχο της Ελληνικής Επανάστασης του '21, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός μαζί με το υπόλοιπο ιερατείο και πλήθος σημαινόντων ιερωμένων και λαϊκών οδηγείται στον θάνατο από τους Τούρκους κατακτητές του νησιού. Η ηρωική τριπλή άρνηση του Αρχιεπισκόπου να αλλαξοπιστήσει υπό την απειλή του θανάτου διέσωσε τον Ορθόδοξο ελληνικό πληθυσμό της νήσου από πιθανότατα ρεύματα εξισλαμισμών.

Ήταν προφανές ότι η πραγματική αιτία των προγραφών δεν ήταν μόνο η παρεχόμενη βοήθεια στη Φιλική Εταιρεία (κατ' εξοχήν οικονομική), αλλά και η επιθυμία των Τούρκων αξιωματούχων να εκδικηθούν και να δημεύσουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία από τους Έλληνες της Κύπρου και την Εκκλησία του. Ωστόσο οι Έλληνες Χριστιανοί αισθάνθηκαν τις σφαγές ως άμεση απειλή προς την υπόστασή τους. Ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης στο ποίημά του «η 9η Ιουλίου 1921 εν Λευκωσία Κύπρου» θα τοποθετήσει τον ηρωικό Αρχιεπίσκοπο να λέει:

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ιξιλείψει,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!

Σφάξε μας ούλους τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιν,
κάμε τον κόσμον ματζελλειόν τζαι τους Ρωμιούς τραούλλια,
αμμά ξέρε πως ίλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Το 'νίν αντάν να τρώ' την γην τρώει την γην θαρκέται,
μα πάντα τζείνον τρώεται τζαι τζείνον καταλυέται.

Στα μάτια του λαού οι σφαγιασθέντες και κυριότατα ο μαρτυρικός του Αρχιεπίσκοπος θα παραμείνουν πρότυπο εθνικής αξιοπρέπειας, ηρωισμού, ακόμη και ορθόδοξης ομολογίας. Σε διαφορετική περίπτωση, ο εξισλαμισμός του Αρχιεπισκόπου θα σήμαινε μεν τη βιολογική σωτηρία του, αλλά, κρίνοντας από τις αντίστοιχες περιπτώσεις (π.χ. στη Μ. Ασία), θα συμπαρέσερνε μαζί του και πλήθος ορθοδόξων Ελλήνων στην αγκαλιά του Ισλάμ! Γι' αυτό και η μέρα της θυσίας του είναι συνάμα και μέρα τιμής και δόξας για την Κύπρο.

15η Ιουλίου 1974: Η περίοδος στιγματίστηκε από τον εθνοκτόνο διχασμό μεταξύ μακαριακών και γριβικών (ή Ενωτικών σε βάθος χρόνου και Ενωτικών εδώ και τώρα αν προτιμάτε). Η ασυνεννοησία των ηγετών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, οι φιλοδοξίες και οι διαφωνίες τους, η παρακρατική αυλή και η αντιπολιτευτική μισαλλοδοξία οδηγούσαν τον Ελληνισμό της Κύπρου διχασμένο στον κρημνό. Με τον θάνατο του Γ. Γρίβα-Διγενή η παράνομη ΕΟΚΑ-Β' βρέθηκε πλήρως στην αγκαλιά των χουντικών δυνάμεων. Με το πρόσχημα (ή την ψευδαίσθηση) της πολυπόθητης Ένωσης της Κύπρου με τον υπόλοιπο ελληνικό χώρο διεπράχθη το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στην ουσία η Χούντα οργάνωσε και διέταξε και εκτέλεσε, ενώ η ΕΟΚΑ-Β' συνέβαλε εκ των υστέρων. Ο Μακάριος διέφυγε σώος στο εξωτερικό και στις 19 Ιουλίου βρέθηκε στο βήμα του Ο.Η.Ε. απ' όπου ονόμασε το πραξικόπημα «εισβολή της ελληνικής χούντας στην Κύπρο» και κάλεσε το Σ.Α. του Ο.Η.Ε. να πράξει ό,τι είναι δυνατόν για να επανέλθει η Δημοκρατία. Παράλληλα στην Κύπρο η πραξικοπηματική κυβέρνηση βρέθηκε να κυβερνά για μερικές μέρες χωρίς να πραγματοποιήσει την Ένωση και έως ότου καταρρεύσει υπό το βάρος της τουρκικής εισβολής.

Η μέρα αυτή δεν μπορεί να αντικατοπτρίζεται με το ελλιπές και αφελές σχήμα «Μακάριος vs Χούντα» ή «"Δημοκρατικοί" vs "Φασίστες"». Δεν αρκεί να σταθούμε στην κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών διά της βίας! Δεν αρκεί ούτε να αναφέρουμε ότι αρκετοί αισθάνθηκαν πως ήρθε η «λύτρωση από τον τύραννο»! Εκείνη τη μέρα επισυνέβη κάτι κατά πολύ τραγικότερο. Διερράγη όσο ποτέ άλλοτε η εθνική ομοψυχία του Ελληνισμού της Κύπρου στο εσωτερικό του. Για αρκετά χρόνια η «ενωτική παράταξη» θα βρίσκεται στο περιθώριο διωκώμενη σαν η υπαίτια της καταστροφής. 36 χρόνια μετά το ΑΚΕΛ (που εκείνη τη μέρα λούφαξε! [βλ. Το κυπριακό Ποντίκι, 1/8/2009]) θα εκμεταλλεύεται ακόμη αυτό το πραξικόπημα για να φανατίζει τους οπαδούς του και για να δικαιολογεί κάθε απαράδεκτη υποχώρηση που κάνει: «Μη μιλάτε γιατί... εσείς κάματε το πραξικόπημα!»

Κυρίως όμως διερράγη η εθνική ομοψυχία μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Για πρώτη φορά οι Έλληνες της Κύπρου απεμπόλησαν το πολυπόθητο και ομόθυμο για αιώνες δίκαιο αίτημα της Ένωσης και για πρώτη φορά άρχισε να αποκτά υπολογίσιμα ερείσματα στον λαό το ανιστόρητο ιδεολόγημα των Βρετανών για το «νέο έθνος» των Κυπρίων!

20η Ιουλίου 1974: Η μέρα αυτή δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς το πραξικόπημα. Ασχέτως διαφοράς προθέσεων των οργανωτών, των εκτελεστών και των οπαδών του, το πραξικόπημα και η περίοδος μετά απ' αυτό καταμαρτυρούν τοις πάσι τη διάπραξη ενός από τα πιο αναίσχυντα σχέδια συνωμοσίας κατά του Ελληνισμού. Η ήδη αποδιοργανωμένη άμυνα της Κύπρου (λόγω της αμεριμνησίας του «ενός και μόνου», λόγω του εθνικού διχασμού και του πραξικοπήματος) δεν μπόρεσε να ανακάμψει και να εκδιώξει τον εχθρό. Η εγκληματική αδιαφορία του αθηναϊκού κράτους (είτε επί Χούντας, είτε επί Δημοκρατίας!), η προδοτική στάση μερίδας αξιωματικών (εδώ και εκεί) που απέτρεψε την επανακατάληψη και την εκδίωξη του εχθρού σε αρκετές περιπτώσεις, έδωσαν τον χρόνο και τον χώρο στους Τούρκους να εδραιωθούν στη γη μας.

 Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για την επίλυση του προβλήματος η Τουρκία προχώρησε στην εκτέλεση της β' φάσης της εισβολής στις 14 Αυγούστου. Ήταν τότε, επί «προεδρίας» Κληρίδη πια, που η άμυνα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και οι Τούρκοι επεξέτειναν την κατεχόμενη περιοχή στο 38% της Κύπρου.

Συναισθηματικά, το καραμανλικό «η Κύπρος κείται μακράν» χαράκωσε εξίσου έντονα το κορμί των Ελλήνων της Κύπρου, όσο τη χουντική εντολή να μη δράσουν τα ελλαδικά υποβρύχια πλησίον της Κερύνειας! Οι Κύπριοι θα θυμούνται για πάντα τον Αθηναίο στρατηγό Κίμωνα που ήταν κοντά στην Κύπρο τον 5ο αι. π.Χ. και που απέθανε στην Κύπρο πολεμώντας τους Πέρσες. Αναπότρεπτα θα κάνουν συγκρίσεις!

Οι Έλληνες της Κύπρου καταμετρώντας τις απώλειες και τα κομμάτια τους, τους 200.000 πρόσφυγές τους, το 1/3 και πλέον της γης τους που χάθηκε, τους 1619 αγνοουμένους τους, την κατακτημένη Κερύνεια, Μόρφου και Αμμόχωστο, την ημισέληνο σε μερικά από τα ιερότερα προσκυνήματά τους (στη Μονή του ιδρυτή της Εκκλησίας τους Απ. Βαρνάβα και στη Μονή του Απ. Ανδρέα), την ημισέληνο σε μερικούς από τους σημαντικότερους εθνικά χώρους τους (στην αρχαία Σαλαμίνα, στους αρχαίους Σόλους, στα μεσαιωνικά φρούρια του Πενταδακτύλου, στο Δίκωμο και τη Λύση) δεν θα καταφέρουν να βρουν διαφορά στη συμπεριφορά της Χούντας και της ανασυντασσόμενης Δημοκρατίας. Πώς να εξηγήσεις άλλωστε σε ανθρώπους που σε μερικές ώρες βρέθηκαν να χάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ πως κάποιοι αδερφοί τους τους κοιτούσαν ψοφοδεείς μακρόθεν; Πώς να τους εξηγήσεις πως εκείνη η απραξία δεν ήταν προδοσία; Πώς να τους πείσεις ότι διαφορετικές ήταν οι προθέσεις του πρωθυπουργού; Εκείνοι ξαναμετρούν τα κομμάτια τους και σε αποστομώνουν.

Και τι να απαντήσεις στον ενωτικό έως θανάτου Κύπριο ποιητή Μόντη όταν έγραφε το «γράμμα στη μητέρα»; Πώς να μη γονατίσεις από ντροπή και να κλάψεις;

Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κι οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κι ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κι οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,
και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα
κι οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,
και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια
όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…

Πηγή

1η Απριλίου 1955: Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα.........

Πόσος καιρός
βαραίνει τούτη την ώρα!
Σκύβει κι αναστενάζει
πάνω απ' το κύμα
που αρνιέται να τουρκέψει
που αρνιέται επίμονα να τουρκέψει.
Έχει αποκλείσει
κάθε ενδεχόμενο χωρισμού
κάθε πιθανότητα άρνησης
κάθε υποψία φυγής.
Βαρωσιώτικο το λεν
ή Κερυνιώτικο το τραγουδούν,
ό,τι και να το πεις, Ελληνικό.

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ 1Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μέγα λάθος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ να αποδεχτούν την μετάθεση του εορτασμού της 1ης Απριλίου, στις 28 Μαρτίου. Διαπιστώνουμε μετά λύπης μας την συνεργασία των αγωνιστών με το πολιτικό κατεστημένο. Είναι μία συνεργασία που εγκαινιάσθηκε από το 1960 με την αποδοχή της Ζυρίχης και παρατείνεται μέχρι σήμερα. Μία συνεργασία που σηματοδοτείται με πολλές σιωπές, πολλές συναινέσεις, χειροκροτήματα, οπισθοχωρήσεις, εγκαταλείψεις αξιών και εν γένει την απάρνηση του ιερού σκοπού για τον οποίο εσείς οι αγωνιστές πολεμήσατε, του σκοπού της Ενώσεως με την μητέρα Ελλάδα. Αλλάξατε σήμερα, χάριν μιας κοινής «διευκόλυνσης» την ημερομηνία του εορτασμού της επανάστασης της ΕΟΚΑ με τον ίδιο τρόπο που πολλοί από εσάς αλλάξατε πορεία και προδώσατε τον σκοπό και τον όρκο της ΕΟΚΑ.

Εάν το άθλιο πολιτικό κατεστημένο βρίσκεται τώρα προ του αίσχους του πάρε-δώσε που θα αμαυρώσει για πάντα την τωρινή γενιά των Ελλήνων, ευθύνεστε κατά μεγάλο μέρος και εσείς οι ζώντες αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Υποκλιθήκατε δουλικά στο κατεστημένο της ντροπής και της υποχώρησης και αφήσατε την νέα γενιά ακαθοδήγητη, εγκαταλελειμμένη, να παραπαίει στο βούρκο της ηττοπάθειας που καλλιέργησαν οι κρατούντες.  Ξεκινήσατε τον αγώνα σας τότε για ελευθερία και ένωση και σήμερα σείετε τα λάβαρα της ομοσπονδίας.

Είμαστε μια γενιά που προδοθήκαμε από τους ίδιους τους πατέρες μας. Η διαπίστωση τούτη μας γεμίζει αγανάκτηση και θλίψη μα συνάμα οργή και ατσάλινη αποφασιστικότητα. Αν εσείς σταθήκατε ανάξιοι να συνεχίσετε το έργο των ηρώων, εμείς δεν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο σας. Ορθώνουμε τα μαυροκόκκινα λάβαρα ενάντια στην υποταγή, ενάντια στην κατοχή της πατρίδος μας.
Ξέρουμε πως θα μας πολεμήσετε, θα μας διαβάλετε από καθ’ έδρας όμως το μέλλον αυτής της πατρίδος ανήκει στην νέα γενιά που τολμά να δει τα πράγματα ως έχουν και να ακολουθήσει τον δρόμο που υπαγορεύει η Ελληνική μας συνείδηση και όχι τα μικρόψυχα, μικροπολιτικά και μικροανθρώπινα συμφέροντα.

Οι ήρωες της ΕΟΚΑ που πότισαν με το αίμα τους την γη μας, μας δείχνουν τον δρόμο της τιμής και του καθήκοντος.

ΖΗΤΩ Η 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΖΗΤΩ Η ΕΟΚΑ

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΤΜΤ & ΕΟΚΑ 1955 - 2010

Η Δ Ι Α Λ Ε Ξ Η του διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ) κ. Χρίστου Ιακώβου, τη Δευτέρα στη Λεμεσό, για τις λεπτομέρειες συγκρότησης της ένοπλης τουρκικής ΤΜΤ το 1958 από το τουρκικό ΚΡΑΤΟΣ, είναι σπουδαιότατης σημασίας. Βασίστηκε στο βιβλίο του στρατιωτικού εγκεφάλου που εκπόνησε το 1957, στο Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου το επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου» (ΚΙΡ), σχεδιαστή - ιθύνοντα της ΤΜΤ, ταγματάρχη, τότε, Ισμαήλ Τάνσου. 

Ως έμπρακτη στρατιωτική εφαρμογή της στρατηγικής του τουρκικού ΚΡΑΤΟΥΣ, τις κύριες κατευθύνσεις της οποίας καθόρισε από το 1956 για το ΚΡΑΤΟΣ ο καθηγητής Νιχάτ Ερίμ. Και οι οποίες βρίσκονται ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ στη διαδικασία της επίμονης, υπομονετικής, αναλλοίωτης και μακροχρόνιας υλοποίησής τους, από το τουρκικό ΚΡΑΤΟΣ, υπηρετούμενες από ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις της Άγκυρας, 1958-2010, πραξικοπηματικές και μη, κεμαλικές ή ισλαμικές και όλες, βεβαίως, τις τ/κ ηγεσίες.

Π Ο Λ Υ Τ Ι Μ Α ευεργετική, για πληρέστερη γνώση και ουσιαστικότερη συνειδητοποίηση, θα αποβεί μια επιστημονική, ιστορική, πολιτική και στρατιωτική μελέτη «σύγκρισης της ΤΜΤ με την ΕΟΚΑ». Η πρώτη, δημιούργημα, απ’ αρχής μέχρι τέλους, του τουρκικού κράτους. Όργανο υλοποίησης της στρατηγικής του. Η δεύτερη, δημιούργημα της αγωνιστικής ηγεσίας του υπόδουλου στους Άγγλους κυπριακού Ελληνισμού. Εκλιπαρούσα τη συνδρομή τού ΑΝΕΥ στρατηγικής και απρόθυμου, ελλαδικού μας κράτους. 

Η πρώτη διοικούμενη από διατεταγμένο, εν ενεργεία αντισυνταγματάρχη και στελεχωμένη από εν υπηρεσία ταγματάρχες, λοχαγούς κ.ά. αξιωματικούς του τουρκικού στρατού. Εκπαιδευόμενη, εξοπλιζόμενη, υποστηριζόμενη και κατευθυνόμενη, διατεταγμένα, ιεραρχικά και υπηρεσιακά, από όλες τις συναρμόδιες εξουσίες του τουρκικού κράτους. Έχουσα, η στρατιωτική διοίκηση της ΤΜΤ, την υπέρτατη ΕΞΟΥΣΙΑ επί της εκάστοτε τ/κ ηγεσίας και επί του συνόλου της τ/κ μειονότητας, μετέπειτα «τ/κ κοινότητας». Η δεύτερη, η ΕΟΚΑ, με αρχηγό έναν απόστρατο συνταγματάρχη, χωρίς καμιά υπηρεσιακή σχέση με το ελλαδικό Γενικό Επιτελείο και χωρίς τη συμμετοχή έστω κι ενός εν ενεργεία αξιωματικού των εντελώς άσχετων με την ΕΟΚΑ ελλαδικών Ενόπλων Δυνάμεων…

Π Ρ Ο Ε Κ Τ Α Σ Ε Ι Σ τέτοιας μελέτης, 1955-2010, μπορούν να δείξουν, γιατί πέτυχε το τουρκικό ΚΡΑΤΟΣ στην Κύπρο και γιατί κατ’ επανάληψιν αποτυγχάνει ο Ελληνισμός. Νυν συρόμενος μέχρι και την εκκολαπτόμενη παράδοση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην… «εκ περιτροπής τουρκική προεδρία»!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Για τους εν ψυχρώ εκτελεσθέντες 25.7.74 στην καταληφθείσα από τον Αττίλα Κερύνεια μας Εθνοφρουρούς, τα μαρτυρικά οστά των οποίων βρέθηκαν στους «βοτανικούς κήπους» (απέναντι από την… οικία του) και κηδεύονται αυτές τις μέρες, τι γνωρίζει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ο ενόπλως υπηρετών εκείνες τις μέρες τον Αττίλα, με αυτόματο Τόμσον στην Κερύνεια, δεδηλωμένος ως υπερήφανος «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ, κ. Μεχμέτ Αλί Ταλάτ;
 
Λάζ.Α.Μαύρος

Πηγή: ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Αθάνατος!!!!

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ: Ο αετός του Μαχαιρά

Ήταν 22 Φεβρουαρίου 1928. Στο χωριό Λύση της Κύπρου, γεννήθηκε ο Γρηγόρης. Ήταν μια εποχή γεμάτη αγώνες και ελπίδες για μιά  μεγάλη Ελλάδα. Η επανάσταση που άρχισε πριν έναν  αιώνα, μετατέθηκε τώρα στον πολιτικό στίβο. Οι καθημερινές μάχες για την επικράτηση των Ελληνικών δικαίων βρίσκονταν σε μια περίοδο έξαλλη. Η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας εδημιούργησε μια ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας κι ελειτούργησε σαν καταλύτης στον  Μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων. Στην Κύπρο όμως εσήμανε το ξεκίνημα για μια νέα προσπάθεια ανεξαρτησίας, πιστεύοντας ίσως ότι με την αποτυχία στην μικρά Ασία, οι Μεγάλες Δυνάμεις που είχαν βάλει το χεράκι τους στην καταστροφή, για να εξιλεωθούν ίσως επέτρεπαν την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γεννήθηκε ο Γρηγόρης και με ανάλογο επηρεασμό μεγάλωσε. Ο κόσμος του ήταν γεμάτος από τους αγώνες της Φυλής. Η ψυχή του ήταν γεμάτη Ελλάδα και η ζωή του πλημμυρισμένη με ποδοπατημένα από την Εγγλέζικη μπότα ιδανικά. Ο Γρηγόρης μαθητής ακόμη ονειρευόταν τον εαυτό του, ντυμένο με την στολή του Έλληνα αξιωματικού. Κάθε τι το Ελληνικό γέμιζε περηφάνεια την ψυχή του. Έτσι το 1949 τον βρίσκουμε στην Ελλάδα να προσπαθεί να περάσει στην Σχολή Ευελπίδων. Στην μητέρα του  γράφει:

"Μη λυπάσαι μητέρα που έφυγα απ’ την αγκαλιά σου,
γιατί τώρα βρίσκομαι στην αγκαλιά της Ελλάδος,
της πιό τιμημένης μάνας του κόσμου".

Κι μάνα απαντά στον λεβέντη της με στίχους:

"Γιατί εμέ αρνήθηκες για ν΄αγκαλιάσεις άλλη;
Σ’ άρεσαν από μακρυά τ’ ατίμητά της κάλλη;"

Κι ο Γρηγόρης απαντά:

 

"Δεν είναι από μακρυά που γνώρισα τα κάλλη της μητέρα…
μεσ’ την καρδιά μου είχα την και νύχτα και ημέρα".

Το 1953 ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Γρηγόρης Αυξεντίου επέστρεψε στην Κύπρο, περήφανος γιατί μπόρεσε να υπηρετήσει έστω και για λίγα χρόνια την Ελλάδα και απέκτησε και τυπικά την Ελληνική υπηκοότητα.Ο Γρηγόρης από την πρώτη στιγμή που γύρισε πίσω, αυτό που έκανε ήταν να εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη του προς την Ελλάδα και προς την ελευθερία. Γεμάτος ανυπομονησία καθώς συζητούσε με τους φίλους του ρωτούσε:

"Ως  πότε θα μείνουμε ταπεινοί σκλάβοι; Δεν θα βρεθεί κάποιος να οδηγήσει αυτόν τον τόπο προς την Ελλάδα;"

Κανείς όμως δεν ήξερε να του απαντήσει. Αυτήν την γεμάτη προσδοκία και πίστη προς τα Εθνικά ιδανικά ερώτηση επανελάμβανε πολλές φορές… Κάποτε κάποιος εξάδελφός του του μίλησε:

"Άκου Γρηγόρη, σε λίγο θα αρχίσουμε την Επανάσταση".

Έτσι ξημερώματα της 1ης Απριλίου ξεκίνησε το θαύμα. Οι εκρήξεις συγκλόνισαν την Κύπρον απ’ άκρου εις άκρον. Ο Κυπριακός Ελληνισμός, αυτός ο ήρεμος, ο πράος, ο άοπλος, ο άμαχος λαός, όταν εκείνο το πρωϊ άκουσε τις βόμβες της ΕΟΚΑ δεν δίστασε. Πήρε χωρίς συζητήσεις πολλές, χωρίς εξηγήσεις ιδιαίτερες την θέση που του επέβαλλαν οι ιστορικές συνθήκες.

Ο Γρηγόρης με την ορμή και την αποφασιστικότητα που διακρίνει όλους τους νέους, αλλά και με τον σοβαρό κι έντονο προβληματισμό, που επιβαλλόταν στην προσωπικότητά του, δεν δίστασε να δώσει την καρδιά του στον αγώνα αυτόν. Θαύμαζε την ιδιοσυγκρασία των συμπατριωτών του, που έπραξαν αυτά ακριβώς τα οποία θα έπραττε οποισδήποτε Έλληνας, αν βρισκόταν στις ίδιες συνθήκες. Ο ίδιος γράφοντας σ’ έναν φίλο του, κατά την περίοδο του ενωτικού δημοψηφίσματος, από τα τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, όπου υπηρετεί προφητεύει:

"Αγαπητέ μου φίλε. Πήρα το γράμμα σου το γραμμένο με την θέρμη της καρδιάς σου σε στιγμές έξαλλου ενθουσιασμού, στιγμές ή καλύτερα μέρες που τις έζησα κι εγώ με την ίδια θέρμη, με το ίδιο πύρωμα της καρδιάς. Την Λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας, την υπόγραψα κι εγώ όχι μόνο σε χαρτί, μα φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας και με το αίμα μου, όπως κάθε Κύπριος. Δεν είναι θαύμα η εξύψωση των ταπεινών, των χωρίς ιδανικά ανθρώπων, σε αγωνιστές. Αυτός είναι ο Έλληνας!"

Στα βουνά, όπου επικυρηγμένος αναγκάζεται ν’ ανεβεί, συνεχίζει τον αγώνα που ονειρεύοταν…. Τίποτα δεν φοβόταν ο Γρηγόρης. Όπως αρμόζει στους Έλληνες… Μόνο την προδοσία… Γράφει σε συναγωνιστή του:  

"Το μόνο που έχω να σου τονίσω είναι να φυλάγεσαι από την προδοσία. Τώρα την φοβήθηκα".

Οι Εγγλέζοι είχαν σκυλιάσει, όμως ήταν αδύνατο ν’ ανακαλύψουν τον Αυξεντίου… Μόνο με μιά προδοσία θα τα κατάφερναν. Και είχε δίκιο ο ήρωας να φοβάται την προδοσία. Έμελλε ν’ ανακαλυφθεί το κρησφύγετό του μόνο μετά από προδοτική ενέργεια… Βέβαια ο Γρηγόρης με την ισχυρώτατη προσωπικότητα, δεν ήταν δυνατόν ν’ αφήσει την τύχη του στα χέρια του κάθε προδότη! Ήξερε πολύ καλά να καθοδηγεί και όχι να είναι έρμαιο…. Ήξερε τι ήθελε και όλοι όσοι κατά καιρούς ήρθαν σ’ επαφή μαζί του, γνώριζαν αναμφισβήτητα ότι το τέλος του, θα το καθόριζε αυτός, όπως το ήθελε και όταν θα το ήθελε…

Πριν 52 χρόνια ο Γρηγόρης Αυξεντίου μας έδειξε ότι οι Έλληνες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να νικούν!!! Ήταν 3 Μαρτίου 1957. Στα βουνά του Μαχαιρά, ο Αυξεντίου έδινε μαθήματα ηρωϊσμού, σ’ όλη την οικουμένη. Μέσα στο κρησφύγετό του έλεγε:

"Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντας πως κρατάνε το όπλο και πολεμούν. Πρέπει όμως να τελειώσω διδάσκοντάς τους και πως να πεθαίνουν".

Ο αγώνας του Αυξεντίου δεν στηριζόταν σε στρατιωτική υπεροχή. Στηριζόταν στη νίκη στο ηθικό επίπεδο, μέσω της θυσίας του. Η θυσία, είναι μιά μορφή αγώνος, που αποτελεί αποκλειστικά προνόμιο των δυνατών φυλών και ανθρώπων με ανώτερη νευροψυχική δόμηση. Είναι η μορφή εκείνη συγκρούσεως που διαλέγουν λίγοι άνθρωποι, για να γίνουν φωτεινά παραδείγματα και στοιχείο υπερηφάνειας στους λαούς που ανήκουν. Είναι η μορφή αγώνος, που δόξασε τον Ελληνικό λαό μέσα στην Ιστορική του πορεία. Δεν υπάρχει άλλη φυλή, που να έκανε την μορφή αυτή συγκρούσεως, λάβαρο επιβιώσεως, θάρρους και ανδρείας.

Η θυσία αποτελεί την μέθοδο της εμμέσου προσπελάσεως απ’ το  στρατιωτικό, στο ποιοτικά ανώτερο επίπεδο, στο ηθικό. Με την θυσία του ο Αυξεντίου δεν επεδίωξε βέβαια, άμεσα στρατιωτικά οφέλη. Αυτό που επεδίωξε ήταν η νίκη σε ένα άλλο επίπεδο, που ο εχθρός δεν εννοείται κάν ότι υπάρχει. Αν ο τρόπος της στρατιωτικής ήττας, που οδηγεί στην θυσία είναι τέτοιος, ώστε να συγκινήσει και να συναρπάσει με το θάρρος, τότε η νίκη έχει κερδιθεί από τους νικημένους…. Αυτό επεδίωξε ο Αυξεντίου, να κάνει τους νικητές νικημένους και τους νικημένους νικητές…. Και τα κατάφερε….[ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ]

A.Δ.

Πηγή

Με φως και με θάνατον: Η ελληνική νεολαία του χθες και του σήμερα

Με βασανιστικές σκέψεις για τις «αξίες» του σήμερα. 


Κάθε φορά που ακούμε για τις αναζητήσεις «φανταστικών», «μοναδικών» ή «αξεπέραστων» εμπειριών στη διάσταση της ψιλής και των άλλων ναρκωτικών, κάθε φορά που βλέπουμε τα μεθυσμένα νιάτα του τόπου μας στην άσφαλτο αιμόφυρτα, κάθε φορά που απ’ τη μάνα Ελλάδα παρακολουθούμε εκστατικοί τη νεολαία σε καταλήψεις άνευ ουσίας και οχλοκρατικά επεισόδια, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη σύγκριση με το χθες. Κάθε φορά που ακούμε για συμβάντα εκδήλωσης βίας της σημερινής νεολαίας, κάθε φορά που ερχόμαστε ενώπιον ξυλοδαρμών άνευ αιτίας καθηγητών σε σχολεία ή τις δολοφονικές απόπειρες του όχλου στα γήπεδα επαναφέρουμε στη μνήμη μας το παρελθόν μας. Ξαναθυμόμαστε τα νιάτα πριν μερικές δεκαετίες. Ξαναπροβάλλουμε νοερά τους στόχους της νεολαίας μας τότε, τους στόχους της νεολαίας μας τώρα. Καταθλιβόμαστε...

Έστω ότι μας καλούσε κάποιος να αναφέρουμε τη διαδομένη ιεραρχία στις αξίες της νεολαίας μας σήμερα, ποιες θα κατατάσσονταν στην κορυφή; Πιθανότατα η δόξα, χρήμα, «έρωτας». Τελικά ένα παραφουσκωμένο ΕΓΩ.

Δόξα ευκολοκατάκτητη, αβρόχοις ποσί. Δόξα του πρώτου, αλλά μόνο κατ’ όνομα καλύτερου. Δόξα μέσω του μέσου, δόξα της διάκρισης μέσω του χρήματος, δόξα με τον ελάχιστο κόπο. Δόξα που αδιαφορεί εντελώς για τη δικαιοσύνη και την ισονομία. Δόξα που δένει τον εαυτό της με χίλιους κόμπους και συνεχίζει στον λάθος δρόμο φοβούμενη να μιλήσει την αλήθεια. Δόξα που ορθώνει γιγάντια βαβελικά είδωλα για την ίδια και τα προσκυνά. Δόξα που δύσκολα παραδέχεται τα τρύπια της και γι' αυτό δεν μπορεί ποτέ να κοιτάξει τον καθρέφτη και την αλήθεια του. Δόξα που τρέφει το εγώ και το χοντραίνει τόσο που δεν χωράει άλλο πρόσωπο η καρδιά.

Χρήμα εύκολο και γρήγορο. Χρήμα που εξασφαλίζει όχι μόνο τα προς το ζην, αλλά και πολλά παραπάνω. Χρήμα που «χαρίζει» καταχρήσεις, αγοράζει ψεύτικους παράδεισους και σε κλείνει μέσα. Χρήμα που σου προκαλεί μανιώδη προσμονή μιας κληρωτίδας ή αστείρευτη χαρτοπαιξία. Χρήμα που σε σπρώχνει στα άκρα για να θησαυρίσεις. Μαύρο χρήμα απότοκο «όσων κάνουν όλοι». Το να είσαι φτωχός είναι ντροπή, αλλά το να μπορείς να πλουτίσεις παρανομώντας και να μην το κάνεις είναι σχεδόν διπλάσια ντροπή στην αντίληψη του πλήθους!

«Έρωτας» επιπόλαιος, επιφανειακός και ηδονικός. Σεξ για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους! Απόλαυση της μιας νύκτας κατά τα χολιγουντιανά πρότυπα, σαν απαραίτητο ενός «νορμάλ» που δεν πρέπει να «καταπιέζεται». Από νεαρή ηλικία η «εμπειρία», με πλήθος «επιτυχιών», αλλά και με προφυλάξεις -καθώς το κράτος και οι φορείς συμβουλεύουν!- για να μην υπάρχουν... δυσάρεστα. Γιατί στο δοκιμαστήριο των «δυσάρεστων» ξεφουσκώνει μεμιάς ο πόθος και ο «έρωτας», αυτός ο «έρωτας» που νοιάζεται μόνο για τα κορμιά που συνάπτονται για μια στιγμή κι ύστερα σβήνει για πάντα. Η επαφή συχνά δεν αφήνεται να ψηθεί στις ψυχές, δεν έχει συχνά καμιά περαιτέρω στόχευση. Επαφή που κρατά όσο κρατά το χάδι της επιδερμίδας. Κι η παρθενιά ανακηρύσσεται βλακεία!

Στο νοερό βιβλίο φυλλομετρούμε τις χθεσινές και προχθεσινές σελίδες της ιστορίας μας. Βρίσκουμε κοινωνίες κλειστές, κάποτε σκληρές, κοινωνίες του αγρού και του ιδρώτα, κόσμους ηλιοκαμένους και σκοτεινούς. Ίσως, συλλογιζόμαστε, η αυστηρότητά τους να προφύλασσε τη συλλογική πορεία από ανατρεπτικές παρεκκλίσεις. Εκεί μέσα πάντως γεννήθηκαν και ανατράφηκαν τα πιο ατόφυια λουλούδια, τα πιο σπάνια, τα πιο ξεχωριστά. Γιατί κάποιες οικογένειες αυτής της παλιομοδίτικης παραδοσιακής κοινωνίας μας, κάποιες αμόρφωτες από γράμματα και τόσο ψημένες στη ζωή, ήξεραν να κρίνουν ορθότερα τις αξίες της ζωής και έπλασαν ωραίες γενιές. 

Μια τέτοια εξαίρετη γενιά θα ήταν αυτή του ’50! Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας τυχαίος αγώνας. Η επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού δεν ήταν μια πράξη που εκτελέστηκε από επαγγελματίες στρατιωτικούς ή εμπειροπόλεμους στρατιώτες. Ήταν μια επανάσταση που είχε ως πρώτη ύλη μια νεολαία κατ’ εξοχήν φιλήσυχη και σίγουρα απειροπόλεμη. Είχε όμως μια νεολαία με ξεκάθαρο στόχο που φλεγόταν από τον πόθο της Λευτεριάς και της Ένωσης, μια νεολαία βγαλμένη και μεγαλωμένη μέσα στα κατηχητικά και τις Εκκλησίες. Μια νεολαία που παρέλαβε αναμμένο το καντήλι του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης. Μια νεολαία που αν δεν ήταν ήδη έτοιμη, σε ελάχιστο διάστημα ωρίμασε στο καμίνι του Αγώνα και ξεπέρασε τις μικρότητες του κόσμου τούτου. Ξεπέρασε τους άλλους και τον εαυτό της. Ήταν η νεολαία που δεν λογάριαζε τις επιπτώσεις. Και μόνο μια τέτοια νεολαία θα μπορούσε να μη δειλιάσει στον θάνατο του σώματος και να τα δώσει όλα στον αγώνα.

Ήταν μόνο οι εξαιρέσεις διαμαρτύρεται ένας αμφισβητίας. Ακόμη κι έτσι να ήταν, θα 'ταν πολλές αυτές οι εξαιρέσεις!

Αφού συχνά λέμε ότι τα κούφια λόγια τα βαρεθήκαμε, ας μιλήσουμε με τα παραδείγματα μιας άλλης γενιάς που έζησαν οι παππούδες μας και άγγιξαν οι γονείς μας. Ένας από τους γνωστότερους ήρωες της εποποιίας της ΕΟΚΑ και ο πρώτος μαθητής που έπεσε στον αγώνα ήταν ο Πετράκης Γιάλλουρος. Νεαρότατος, τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, άριστος μαθητής και υπερήφανος σημαιοφόρος της Ελληνικής σημαίας, ανέλαβε υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων της ΕΟΚΑ στο σχολείο του. «Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.»Ριζοκάρπασον (βλ. ). Έγραφε κυριευμένος από συγκίνηση ο νεαρός μαθητής στον πατέρα του κατά την εκδρομή του στην Ελλάδα:

«Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος». (βλ. Σημερινή, 6/2/2010)


Λίγους μήνες μετά την έναρξη του αγώνα, απευθυνόμενος πάλι προς τον πατέρα του, αποκάλυπτε το ολοκληρωτικό και ενσυνείδητο δόσιμό του στον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας της ιδιαιτέρας του πατρίδας. Δίδασκε, σε ηλικία μόλις 16 ετών, με θάρρος και με ευγένεια, τον πατέρα του αλλά και όλους εμάς ένα μάθημα που δεν θα το διδαχτούμε ποτέ σε κανένα Harvard ή Cambridge του κόσμου και σε κανένα σεμινάριο επιμόρφωσης:


«Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα... Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια». (βλ. Αλήθεια)


Περίπου ένα χρόνο αργότερα, στις 7/2/1957, δεν θα φειδόταν τη ζωή του. Κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής μαθητικής διαδήλωσης ενάντια στην απόφαση κλεισίμαστος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου οι Άγγλοι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά και ένα βόλι κτύπησε θανάσιμα τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. «Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε “ζήτω η Ένωση” και έπεσε.» 

Θα γράψει ο Νίκος Κρανιδιώτης ανταποκρινόμενος στη θυσία του παλληκαριού στους Τάιμς οφ Σάιπρους λίγους μήνες αργότερα (15/11/1957): «Αγάπησε τη γαλανόλευκη. Αγάπησε τη σκιά της. Αγάπησε τις γαλανές σκέψεις της.» Αγάπησε, και δεν έμεινε στα λόγια! Αγάπησε και πέθανε για την αγάπη της. Δεν κρύφτηκε στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού του. Ξεπερνώντας τις συμβουλές του αγωνιούντος πατέρα του, αφουγκράστηκε την εποχή του και έγινε άξιο τέκνο της εποχής και της πατρίδας του. Θα μπορούσε να σβήσει τον ενθουσιασμό του συμβιβαζόμενος με το δέλεαρ της ζωής κι ύστερα να βυθιστεί σε μια θεσούλα μέχρι να φύγει άγνωστος απ' αυτήν τη ζωή μας. Αλλά ο άριστος μαθητής ΑΡΙΣΤΕΥΣΕ ξανά κατατασσόμενος στο πάνθεον των ηρώων.

Υ/Γ. Σήμερα η τελευταία κλίνη του ήρωα, μοιραζόμενη από τον έτερο μαθητή ήρωα Κασπή, στέκει  και μας περιμένει στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο. Με τον σταυρό στην κορφή και τη θεία δάφνη που χάρισε ο θάνατος για την Ελλάδα προσμένει τους λεύτερους λευτερωτές. Ποιος από εμάς θα αξιωθεί, υπερήφανος σημαιοφόρος κι αυτός, να υψώσει τη γαλανόλευκη ξανά και μόνιμα στο σημείο που αναπαύεται αιώνια το σώμα των ηρώων;

Π. Κυπριανού: Έτσι τον ήθελε η μάνα του «να έρθει»... ήρωα!

Ένας άλλος 18χρονος, ο Πετράκης Κυπριανού, αρχηγός αντάρτικης ομάδας στον τομέα Λάρνακας, έπεσε ηρωικά λίγες ημέρες μετά τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Λίγο πριν δώσει την ηρωική μάχη του με τον Χάροντα είχε παραγγείλει σε έναν συναγωνιστή του:

 «Να πεις της μάνας μου, ότι ο γυιος της πεθαίνει για την Πατρίδα με το χαμόγελο στα χείλη. Εκπληρώνω τους πόθους μου. Ήρθε κι εμένα η σειρά μου να θυσιαστώ για την Πατρίδα όπως στις 3 του Μάρτη ο Γρηγόρης Αυξεντίου.»

Ήταν αποφασισμένος και ήταν σίγουρος. Όταν αντιλήφθηκαν ότι οι Άγγλοι τους περικύκλωναν, επανέλαβε: «Ήρθε και σ’ εμάς η ώρα να κάνουμε το καθήκον μας προς την Πατρίδα.» Το παλληκάρι επέλεξε τελικά να αντισταθεί μόνος σε ένα κενό σπίτι απέναντι στους Άγγλους που τον είχαν περικυκλώσει. Πολέμησε επί 2,5 ώρες, αλλά το αποτέλεσμα της μάχης ήταν προδιαγεγραμμένο. Ήταν μόνος ενάντια σε τρεις χιλιάδες.

Η αναγγελία του θανάτου έγινε από την αστυνομία. «Όταν με πήραν κοντά του και τον είδα νεκρό», λέει στην αφήγησή του ο πατέρας του ήρωα, «έσκυψα, τον αγκάλιασα, τον φίλησα και είπα: Χαλάλι της πατρίδας το αίμα σου, παιδί μου.» Στην κηδεία του, όταν η μάνα του νεκρού ήρωα «αντίκρισε το κλειστό φέρετρο του παιδιού της πλησίασε, χαΐδεψε το σκληρό ξύλο και είπε: “Έτσι σε ήθελα, γυιε μου, να ‘ρθεις, ήρωας!”»

Αλήθεια, ποια μάνα σήμερα θα εκστόμιζε τα ίδια λόγια μπροστά στο φέρετρο του νεκρού σπλάχνου της; Μήπως κάποια μάνα απ’ αυτές που προτρέπουν τα παιδιά τους να δηλώσουν τάχα ότι έχουν ψυχολογικά προβλήματα για να μην υπηρετήσουν τη θητεία τους και να «χαραμίσουν» δυο χρόνια από τη ζωή τους;

-----

Βλ. Ελ. Σεραφείμ-Λοΐζου (1982), Ο Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου: 1955-59: Όπως τον έζησε μια τομεάρχις, Λευκωσία, σ. 204-8

Πηγή

Η διαχρονική μορφή του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου

Τώρα που μας σκόρπισε η φρίκη και ο διωγμός και ο κατατρεγμός και η τουρκική μάχαιρα, σκέφτομαι τους γέροντες εκείνους γονείς του Γρηγόρη Αυξεντίου, του νεομάρτυρος. Του σταυραετού του Μαχαιρά. Την Αντωνού και τον Πιερή Αυξεντίου. Σκέφτομαι την καρτερία τους. Αλλά και την ελληνική περηφάνια τους. Την αξιοπρέπειά τους. Το απαράμιλλο ήθος τους, ενώπιον του βαρβαρισμού των τυράννων.

Σκέφτομαι, έτσι, μαζί με την Αντωνού και τον Πιερή Αυξεντίου, από τη Λύση, και όλη εκείνη τη γενεά των πατέρων μας. Που διέσωσαν μέσα στους αιώνες την πατρίδα μας ελληνική και ορθόδοξη. Σκέφτομαι την ελληνική τους περηφάνια. Αλλά και τον καημό της Ρωμιοσύνης που εβίωσαν. Τον μυστικό τρόπο ζωής που μας κατέλειπαν. Τον τρόπο βίου και την αλήθεια ζωής, που κόμισαν στον τόπο της ιστορίας. Αυτήν την αλήθεια και αυτόν τον τρόπο, που παρέδωσαν στα τέκνα τους. Σκέφτομαι εκείνη την ελληνική και ορθόδοξη παιδεία και το ελληνικό και ορθόδοξο ήθος, που διαπερνούσε τις ψυχές εκείνης της καρτερικής και ηρωικής νεότητος. Με έναν τρόπο υπόγειο και μυστικό. Αλλά και διάχυτο. Για να οδηγηθούν στο μαρτύριο και στον αγιασμό.

Επιστρέφω, έτσι, σήμερα, λοιπόν, στον Πιερή Αυξεντίου. Στον πονεμένο εκείνο Έλληνα, που οδηγείται στο νεκροτομείο, για να αναγνωρίσει το καμένο κορμί του γιου του. Το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, που τον έκαψαν οι Άγγλοι με βενζίνη, μεσούντος του εικοστού αιώνος. Ο γέρο Πιερής εισέρχεται όρθιος και ευθυτενής, κι ύστερα επιστρέφει με ένα πλατύ χαμόγελο. Όρθιος. Με βήμα σταθερό. Μπαίνει στο αυτοκίνητο που τον περιμένει, προχωρούν και ξεσπά σε λυγμούς. Και απαντά στον κατάπληκτο συνοδό του: «Χαμογελούσα, γιε μου, διότι δεν ήθελα να με δουν οι σκύλοι να κλαίω». (Αυγουστής Ευσταθίου, Αι τελευταίαι στιγμαί του Αυξεντίου. Και ένα Υστερόγραφο Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη, Αιγαίον, Λευκωσία 2009, 38 σελ.).

Γυρίζω, ακόμα, στην Αντωνού Πιερή Αυξεντίου, που παίρνει τους δρόμους, τον κάμπο της Μεσαορίας, που παίρνει την οδό του κατατρεγμού και της εξορίας, σε γήρας βαθύ, πρόσφυγας στον τόπο της, για να πεθάνει ξεριζωμένη, μακριά από τη Λύση. Αυτήν την Αντωνού Πιερή Αυξεντίου, που μυρολογάει το παιδί της εθνοπρεπώς και ελληνοπρεπώς και υπερηφάνως, με αυτά τα ποιητικά λόγια, στο πρώτο εκείνο μνημόσυνό του, μισό αιώνα πριν:

«Χαλάλιν της πατρίδας μου ο γυιος μου, η ζωή μου.
Τζι αφού εν επαραδόθηκεν τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζιήν μου...».

Αυτός υπήρξε κάποτε ο κόσμος της Κύπρου. Αυτός ήταν ο κόσμος, που μας κράτησε ελευθέρους, εν μέσω διωγμών και κατατρεγμών και δουλείας και βαρβαρότητος. Αυτός υπήρξε ο κόσμος μας. Κι αυτοί υπήρξαν οι γονείς μας. Αυτοί υπήρξαν ο Πιερής και η Αντωνού Αυξεντίου, οι γονείς του προ πολλού αγιασθέντος νεομάρτυρος της Κύπρου Γρηγόρη Αυξεντίου. Αυτή υπήρξε η στιβαρή, διαχρονική και αρχέτυπη μορφή του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου, από τη Λύση.

Τώρα που έχουμε οδηγηθεί στη λήθη, στην ελαφρότητα και στην απερισκεψία, στο χλευασμό και την ειρωνεία και την περιφρόνηση της ιστορικής μας μνήμης, καθώς τώρα αφηνόμαστε στα έξαλλα συνθήματα της ισοπέδωσης και του μηδενισμού, σκέφτομαι πόσο το παράδειγμα του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου, αλλά και η θυσία του ηρωικού Γρηγόρη έρχονται να ανατρέψουν και να φωτίσουν τα βήματά μας. Πόσο αυτό το παράδειγμα μπορεί να μας ξυπνήσει από την απάθεια και την αδιαφορία και τη δειλία και το φόβο.

Σκέφτομαι, λοιπόν, αυτόν το λησμονημένο κόσμο. Τον κόσμο μιας άλλης Κύπρου. Σ’ αυτόν τον κόσμο υποκλίνομαι σήμερα ταπεινώς. Και προσκυνώ τα πάθη του και τους καημούς του. Αυτόν τον κόσμο ασπάζομαι. Αυτόν τον κόσμο, που έφυγε ξεχασμένος στα παραπήγματα και τους προσφυγικούς συνοικισμούς μιας προδομένης και εγκαταλελειμμένης Κύπρου.

Νίκος Ορφανίδης μέλος της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, τέως Διευθυντής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.

Πηγή: SigmaLive